Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
“Ik heb de zomer in mijn boooool… lala lala…” “Mama kan het iets zachter?” We fietsen door ons dorp en ik geniet van het zonnetje. Ik vind het leuk om gek te doen, uit volle borst te zingen. Isabel vroeg laatst aan mij: “Mama, schaam je je dan niet? Want ik schaam me best vaak als ik bijvoorbeeld word betrapt als ik een dansje doe.” Ik schaam me niet, ik ben een vrolijk mens en de mening van een passant doet mij weinig. Helemaal zomerklaar zijn we niet; we hebben namelijk eerder een fietsongelukje gehad waardoor we allemaal onder de schaafwonden zitten.
We fietsen op een hobbelig bospad, Isabel, Ana en ik. Ik roep al een paar keer dat we moeten oppassen. Grappig dat je het eigenlijk vaak al voelt aankomen. Het tempo ligt hoog en de meisjes voelen zich zo vrij als een vogeltje. Haren in het zomerse windje, het ritselen van de blaadjes die knisperen onder onze wielen. Ana rijdt voorop en wil iets tegen Isa zeggen, en Isa tegen mij. En als een soort Domino D-day knallen we op elkaar en vallen we om.
Lees ook
‘Ik leer mijn kinderen om er het beste van te maken, ook in rottige situaties’ >
Oké, dit doet pijn. Ik sta zo gauw ik kan op en til de kinderen onder de fietsen vandaan. Ana en Isa krijsen het uit. Ik kan door al het stof en zand op de wondjes niet zien hoe erg het is. Wij moeders bezitten in dit soort ‘noodsituaties’ over speciale krachten.
Alle drie de fases doorloop ik met vlag en wimpel. Hup, fietsen aan de kant. Met het laatste beetje water uit mijn bidon maak ik de wondjes schoon, met motiverende stem beur ik de kleintjes op: het valt wel mee. Ik ben blij dat iedereen weer durft op te stappen, maar toch voel ik me rot. Ik had beter op moeten letten, toch? Waarom komt het moederschap toch met zo veel schuldgevoelens?
Inmiddels zijn de wondjes trofeeën geworden naar de vriendjes en vriendinnetjes en het ongelukje een goed verhaal voor op school. En ik kan weer genieten van onze fietstochten. Ik heb de zomer in mijn bol!
Deze column staat in Kek Mama 10-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.