Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
Ik ben op expeditie voor het mooiste programma dat ik mag presenteren. Alleen zit ik elke keer dat ik vertrek met een knoop in mijn maag. Want ik ga mijn kinderen missen. Voor ik wegga maak ik kalenders, verstop ik cadeautjes en maak ik filmpjes waarop ik liedjes inzing en verhaaltjes voorlees – ik geloof alleen dat ze zo’n video nog nooit hebben bekeken. Maar toch, het gaat tegen mijn natuur in om mijn nest zo lang alleen te laten.
Lees ook
Lekker lezen: 7x kinderboeken voor de zomer >
Het grappige is dat mijn kinderen er eigenlijk veel beter mee omgaan dan ik. Op de dag van vertrek krijg ik tekeningen die ik in mijn hut kan ophangen. Ana heeft haar broer getekend, zodat ik extra aan hem kan denken. Slim meisje. Isa heeft een bloemenveld gemaakt met teksten erin verstopt: ‘Mama, als je me mist, lees dan dit.’ Jesse heeft de hele familie getekend, op een boot. Ana en Isa op het dek, papa achter het stuur, alle drie de honden en zelfs de katten zijn aan boord. Ik vertel ze dat ik de tekeningen prachtig vind, maar er valt me plotseling wel iets op aan de boot van Jesse. Iedereen staat erop. Behalve ik.
Ik vraag hem voorzichtig of ik ook een plekje heb gekregen op de boot. Hij kijkt me aan met zijn felblauwe ogen (dank Joost, dat je die hebt doorgegeven) en zegt: “Natuurlijk sta jij er niet op, jij gaat weg. Op de tekening die ik maak als jij thuiskomt, sta jij ook.” Mijn hart krimpt een beetje ineen. Ik ga voor weken weg en terwijl ik zelf bij alles denk: niet huilen nu, heeft mijn zoon alles al een plek gegeven.
Terwijl ik even later huilend op de luchthaven sta, vraag ik me af waarom ik dit ook alweer zo graag doe. Tien minuten later ben ik ingecheckt en bel ik snel naar Joost om te vragen wat de status is. Die is als volgt: iedereen is lekker aan het spelen en er is geen verdriet meer.
Mijn moederhart gaat deze weken een beetje pijn doen. Maar ik ga beginnen aan dit fantastische avontuur en wat ben ik trots op mijn gezin dat mij daarin steunt en op wie ik altijd kan bouwen. Mijn hartjes, mijn carrière, mijn leven… Ik ben dankbaar. Nu nog een paar weken wachten. En dan sta ik weer op de tekening.
Deze column staat in Kek Mama 10-2021.
Lees ook
Nicolette Kluijver: ‘Ik wilde streng zijn tegen mijn kind, maar ik moest lachen’ >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.