Ik ben een parttime werkende moeder, net zoals mijn zussen en bijna al mijn vriendinnen, nichten, collega’s en kennissen. Ik ken vrij weinig vrouwen die óf fulltime werken óf helemaal niet werken.
Daar heb ik overigens totaal geen mening over, persoonlijk vind ik alles prima. Je moet doen wat voor jou en je gezin het beste is. Zeggen dat iemand geen goede moeder is (of dan maar niet aan kinderen had moeten beginnen) wanneer zij fulltime werkt, is te kort door de bocht. Er zijn genoeg vrouwen die bijvoorbeeld na een scheiding alles alleen moeten bekostigen en daardoor wel fulltime móeten werken, simpelweg om hun kinderen een dak boven het hoofd te bieden. Of moeders die járenlang geprobeerd hebben om zwanger te raken en eindelijk een kindje hebben, gaan we haar veroordelen omdat ze het liefst thuisblijft om voor haar kind te zorgen? Het zijn uiteraard maar voorbeelden, maar wanneer je een mening hebt over werkende of niet werkende moeders bevind je je direct op glas ijs. Je kent iemands situatie niet en je kunt niet in iemands portemonnee kijken. Ik heb dus geen mening over hoe andere moeders hun leven qua werk en gezin inrichten, dat is aan henzelf. Wat ik wél belangrijk vind, is dat je kind op een fijne plek zit wanneer je aan het werk bent. Ik zou me niet volledig op mijn werk kunnen focussen als ik zou weten dat mijn kind verdrietig zit te wezen op de opvang, of ergens anders waar hij niet op zijn gemak is. Mijn zussen en ik hebben geluk met ouders die werkelijk waar ‘heaven send’ zijn. Als ouders waren ze al fantastisch, maar als opa en oma stijgen ze al helemaal boven zichzelf uit. Inmiddels hebben ze zes kleinkinderen – met een zevende op komst – en nooit is hen iets teveel. Op de dinsdagen verblijven alle kinderen bij hen na school en altijd is het feest. Ze gaan naar de bioscoop, maken samen jam, cupcakes, leuke knutselwerkjes en de kids worden verschrikkelijk verwend, en dan voornamelijk met oprechte aandacht. Met hun onuitputtelijke liefde, energie en leuke ideeën maken mijn ouders er iedere keer weer iets speciaals van, en mijn zussen en ik realiseren ons echt wel hoe bijzonder dat is. Het is al niet vanzelfsprekend dat opa’s en oma’s willen oppassen, maar als ze dat dan ook nog eens doen met zoveel passie en toewijding, dan kun je je daar alleen maar héél gezegend mee voelen. Niet iedereen heeft het geluk om zijn of haar kind onder werktijd naar familie te kunnen brengen, daar ben ik me echt wel van bewust, maar ik gun ieder kind een opa en oma zoals mijn ouders. Gelukkig wonen we bij mijn ouders om de hoek, dus mijn jongens vinden het geweldig om af en toe even aan te waaien. Hoe anders was dat toen we tienduizend kilometer verderop woonden … Ik zal nooit vergeten hoe verdrietig mijn ouders ons uit stonden te zwaaien op het vliegveld in Düsseldorf toen we emigreerden. Lewis was toen één jaar en op dat moment nog hun enige kleinkind. Ik vond het verschrikkelijk. In ons geval is iedereen beter op z’n plek nu we weer bij elkaar in de buurt wonen en elkaar vaak zien. Helaas is de moeder van mijn ex overleden en zijn vader woont nog op Curaçao. Mijn jongens zien hun opa dus bijna nooit, wat ze oprecht heel erg jammer vinden. Het is een flink gemis. Kleinkinderen hebben soms niet in de gaten wat opa’s en oma’s voor ze doen, hoeveel ze voor hen over hebben. Kinderen soms ook niet. Ik heb dan ook écht moeite met verhalen over ouders die het compleet normaal vinden dat opa en oma oppassen, die er klakkeloos vanuit gaan dat het wel even gebeurt. Ouders die eisen stellen of op hun achterste poten gaan staan wanneer het niet gaat zoals zij dat willen. Doe het dan lekker zelf, neem ontslag en zorg voor je eigen kind. Opa’s en oma’s hebben in feite hun tijd gehad, zij hebben hun kinderen grootgebracht en als ze op kleinkinderen passen is dat uit liefde. Tenminste, ik zie het als een grote blijk van liefde wanneer je je vrije tijd opoffert om wéér voor een stel kleintjes te gaan zorgen. Heel eerlijk, ik ga prettiger naar mijn werk wanneer de kinderen bij mijn ouders zijn. Ik weet dan dat ze het goed en fijn hebben en dat ik ze helemaal blij terugkrijg aan het einde van de dag. Dan hebben ze leuke dingen gedaan, gezonde tussendoortjes gegeten en heel veel liefde en aandacht gekregen. Ik kan een goede, parttime werkende moeder zijn omdat ik mijn ouders heb, en dat geldt ook voor mijn zussen. Mijn jongens hebben er daarnaast met de moeder van Nils een fantastisch lieve bonus-oma bij gekregen. Bizar hoe snel dat wende en ze elkaar in hun hart sloten, hoe natuurlijk dat verliep. Ik vind het zo leuk voor de kinderen dat ze er een soort nieuwe oma bij hebben gekregen, die er altijd voor ze zal zijn. Wat een zegen. Laten we de (bonus) opa’s en oma’s alsjeblieft waarderen en ze dat ook zeggen, want ze zijn belangrijk voor ons én onze kinderen en ze zijn goud waard.
Ze is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Niks saais aan dus. Daarom willen we je graag voorstellen aan onze nieuwe columnist: Ellen Rink.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.