Het gaat sneller dan ik wil. Nu ligt er nog een treinbaan en een Paw Patrol puppy’s-verzameling door de woonkamer, straks zitten ze op hun computer op hun eigen kamer of zijn ze bij vrienden thuis. Of nog erger, bij hun vriendinnetjes. Ik werk 36 uur per week en heb dus voor 36 uur per week opvang voor mijn kinderen. Dat vind ik de ene week heel lekker en de andere week benauwt het me. Dan vind ik dat ik ze te weinig zie. Juist omdat de jaren al zo snel gaan.
Mijn man werkt ook fulltime en heeft een eigen horecazaak. We kiezen bewust voor onze carrières. Maar als we opvang hebben voor Bodi en Daaf, de crèche, peuterspeelzaal of opa en oma, dan werken we. Soms willen we in het weekend ook iets voor onszelf doen met onze vrienden, zonder kinderen. Of een avond samen. En dan regelen we dus af en toe een oppas die bij ons thuis komt oppassen. Dat vinden sommige mensen onbegrijpelijk. ‘Hoe kun je doordeweeks al zoveel weg zijn en dan in het weekend ook nog weg willen van je kinderen?’. Ik begrijp die opmerking ergens wel. Ik vind het zelf momenteel ontzettend moeilijk om een balans hierin te vinden. Ik hou van werken en ben blij dat ik dat kan doen en mijn eigen geld verdien. Maar het zijn ook veel uren dat je je kinderen niet bij je hebt, in hun jonge jaren. Ik vind mijn beste vriendinnen zo belangrijk, dat ik ze graag allemaal zeker één keer per maand zie. Maar met veel vriendinnen is er bijna altijd wel iets sociaals te doen in het weekend. Soms kunnen de kinderen mee, maar soms ook niet. Hoe vaak zeg je een vriendin af omdat je liever bij je kinderen thuis bent? Is het echt zo erg als ik ze zelf in bed leg en dat daarna de oppas beneden op de bank komt zitten en ik wegga? Of ik er nou zelf zit of niet, maakt dat nou uit? Doordeweeks hebben we opvang en oppas omdat we werken, in het weekend om iets voor onszelf te kunnen doen. Elke week weer zoek ik naar waar ik me goed bij voel. Ik mis mijn kinderen altijd als ze niet bij me zijn, maar tegelijkertijd word ik ook een leukere moeder als ik soms wat uren zelf in kan delen, zonder dat ik luiers hoef te verschonen of ruzies om die Paw Patrol puppy’s moet sussen. Werken is goed voor me en dat maakt me gelukkiger. Mijn sociale leven is goed voor me en dat maakt me gelukkiger. Maar waarom heb ik dan nu toch zo’n steek in mijn buik, als ik de oppas app of ze 2 juli weer kan? Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze woont met haar man Billy in Bussum en is hoofdredacteur van mamamagazine.nl.
View this post on Instagram
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.