Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Als je ouder wordt, gebeurt er iets vreemds. De meeste mensen zullen zeggen dat het gewoon de natuur is, maar voor mij voelt het behoorlijk tegen mijn natuur in.
Sinds een paar jaar merk ik dat een nieuwe groep mensen denkt dat ze met mij kunnen flirten. En met ‘denken’ bedoel ik: ze ‘geloven’ het echt. Dit klinkt misschien cliché, maar de eerste keer dat een wat oudere man (ik schatte op basis van zijn grijze lokken dat hij minstens 50 kaarsjes had uitgeblazen) mij benaderde als een serieus romantisch object, was ik in shock. Ik weet nog dat ik om me heen keek, zo van: was die blik echt voor mij bedoeld? r
Maar wat ik probeer te implementeren in mijn ouder-worden-jaren, is: niet meteen oordelen. Dus ik ving de blik van deze man van middelbare leeftijd en besloot ermee aan de slag te gaan. Wat gebeurde hier? Had dit wezen een natuurlijke aantrekkingskracht op mij, of was het een lichte vorm van pedofilie?
Conclusie: het laatste kon het niet zijn, want ik had inmiddels zelf ook de leeftijd van 40 bereikt. Tien jaar leeftijdsverschil kan in die categorie prima. Toen ik dat besefte, kwam het als donderslag bij heldere hemel dat ik dus ouder aan het worden was. Ik was nu net zo oud als mijn ouders vroeger waren en dat rijmde totaal niet met mijn gevoel. Ik voelde me nog een jong hertje, dartelend door het leven. Natuurlijk was ik aan het moederen, maar dat dempte mijn innerlijke jeugdigheid toch niet?! Nee, ik stond midden in het leven. Zo had ik nog minimaal drie carrièremoves te gaan, een wereldreis te maken en een boek te schrijven dat Oprah zou opnemen in haar bookclub.
Ik was nu net zo oud als mijn ouders vroeger waren en dat rijmde totaal niet met mijn gevoel
Ik leefde in de verheerlijking dat ik, samen met mijn leeftijdsgenoten, nauwelijks rimpels had (don’t be too jealous though, kanker runs in the family like a motherfcker*). Hoe kon deze man in godsnaam inschatten dat ik al in deze leeftijdscategorie zat en denken dat hij zomaar een move kon maken? Ik bleef met die blik achter, alsof ik net iets vreemds had ontdekt over mezelf. Ik was niet alleen opeens in een categorie terechtgekomen waarvan mannen van middelbare leeftijd mij als ‘optie’ zagen; ik kreeg ook een spiegel voorgehouden. Was dit hoe de wereld mij nu zag?
Het idee dat ik ineens niet meer dat dartelende hertje was, maar meer een… hoe zal ik het zeggen… volwassen ree? Eentje die nog wel sierlijk is, maar met een tikkeltje minder naïviteit en een paar littekens van het leven. Het deed iets met me. Niet per se negatief, maar het zette me wel aan het denken. Als ik heel eerlijk ben, was het niet alleen zijn blik die me irriteerde. Het was ook de realisatie dat ik ouder werd, terwijl ik daar helemaal geen toestemming voor had gegeven of zo.
Maar daar stond ik, oog in oog met de realiteit dat de tijd niet wacht. Dat mijn huid misschien nog de strijd tegen rimpels had gewonnen, maar dat mijn leeftijd inmiddels duidelijk was. Althans, blijkbaar voor deze man…
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Haar Marokkaanse ouders vinden het belachelijk dat Nadia’s kinderen elk vijf winterjassen hebben. het gaat om de liefde, zeggen ze.
