Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Het heeft tien jaar geduurd, maar nu pas durf ik het te vertellen: ik heb mijn tweede kind langer borstvoeding gegeven, puur en alleen om af te vallen. Ja, je leest het goed. Niets geen ‘want het is was beter voor de baby’. Nee, het was beter voor mij en mijn mentale gezondheid.
Laat ik er ook meteen bij vertellen dat ik borstvoeding geven ook echt de hel (!) vond. Van het eerste tot het laatste moment vond ik het ver-schrik-ke-lijk. Daarbij speelden meerdere factoren een rol. Een daarvan was dat ik mijn borsten niet mooi vond. Op mijn twintigste heb ik dan ook siliconen genomen. De angst dat ze gingen lekken, overheerste al snel, dus liet ik ze na anderhalf jaar weer verwijderen.
Goed, terugkomend op het geven van borstvoeding. Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij. Dat voelde alsof ik elke grens van mezelf zou overgaan. En toch heb ik het een aantal weken gedaan. Onder druk van de maatschappij en de lactatiedames in het ziekenhuis. ‘Je gevoel zal vast veranderen’, waren hun woorden. Nou, mooi niet. Zoals ik al had verwacht, vond ik het afschuwelijk!
‘Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij’
Ik was tegelijk met zes vriendinnen zwanger. Vijf daarvan hadden geen enkele moeite met het geven van borstvoeding. Ik heb het nu niet over de melkstroom, stuwing en dat soort perikelen, maar over het concept; je fijn en op je gemak voelen terwijl je borstvoeding geeft. Ik voelde me daardoor nóg onzekerder. En hoe graag ik er rationeel in had willen staan, op dat moment had ik vooral te dealen met heel veel post-preggy-hormonen.
Lees ook: “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’. Blijkt dat cliché dus waar te zijn’
Dus na drie weken compleet niet mezelf te zijn geweest, maar wel het effect van borstvoeding te zien op mijn eigen lichaam – het kwijtraken van babykilo’s – ben ik overgegaan op kolven. Ik heb na mijn eerste kind anderhalf jaar geworsteld om weer op mijn oude gewicht te komen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken, dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door. Het verhaal dat ik met de buitenwereld deelde, was dat ik het voor mijn kind deed. Destijds heb ik mijn echte gevoelens met niemand gedeeld. Nu, jaren later en met meer zelfkennis en zelfliefde (!), durf ik ervoor uit te komen. Ik pompte door om af te vallen! Here you have it.
‘Dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door’
Het is superbelangrijk om als (nieuwbakken) ouder lekker in je vel te zitten (slap of strak), want je hebt een heel zware en verantwoordelijke taak te vervullen. En die kun je alleen goed uitvoeren als je lief bent voor jezelf. Dus lieve ouders: alles is oké. Zorg vooral goed voor jezelf, dan komt het met de baby ook goed.
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.