Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Afgelopen week kwam er rook uit mijn WhatsApp. En dit keer geen gekeuvel over een gezamenlijk cadeau, maar over de zogenaamde fatbike-bende. Say what? Dat zijn kinderen (!) op elektrische fietsen met van die dikke banden die de buurt terroriseren. Drie daarvan zijn van de week in Bloemendaal opgepakt. Deze snotapen zijn nu al een aantal weken een ware plaag. En ze zijn zó brutaal dat ze het nu ook op volwassenen gemunt hebben. Ze hebben dus ook al twee vaders bedreigd die ik ken. En geloof me dat zijn mannen van minimaal 1.85m en niet op hun mond gevallen. Eén van die vaders is terug gegaan met zijn hond. Dit is toch krankjorum. Maar ook zij voelden zich echt onveilig. Het is toch doodeng dat deze kinderen zo ontspoord zijn? Ik vraag me dan oprecht af hoe dat kan.
Ik ga nu iets zeggen wat een aanname is, maar tevens ook een reflectie op mijn eigen gezin. Waar ik woon zit geld, bijna alle ouders zijn tweeverdieners en menig kind heeft dus of zo’n fatbike of een Van Moof. Geen armoetroef zeg maar. Als de kinderen klein zijn, is er vaak een au pair in huis en als ze wat groter worden dan redden ze zichzelf na school. Maar dat gaat ook gepaard minder toezicht. Zo is het bij ons thuis ook.
Lees ook – ‘Zes weken na haar helse bevalling kon er wel weer seks plaatsvinden. Vond hij’ >
Met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat mijn kinderen ook vaak alleen thuiskomen. Vroeger noemde je dit sleutelkinderen. Ik had vroeger een meisje in de klas waarvan beiden ouders nooit thuis waren na school. Van het geld dat op tafel lag kocht ze stiekem patat. Ik weet nog goed dat ik in het begin jaloers op haar was, maar al snel zag ik in dat ze eigenlijk heel kwetsbaar en alleen was. Ze zwierf vaak op straat op zoek naar aandacht en aansluiting. En daar loerde meteen een gevaar in, want in de stille wens om ergens bij te horen kwam ze terecht in een bende. En natuurlijk ben ik soms bang dat mijn kinderen dit ook overkomt.
Want vandaag de dag komt daar nog een veel dominanter element bij kijken namelijk ‘peer pressure’ (groepsdruk) door social media. Deze zogenaamde groepsdruk wordt vooral geassocieerd met pubers, die vanwege hun ontwikkelingsproces extra vatbaar zouden zijn voor invloed van leeftijdgenoten. En misschien zitten de ouders van deze fatbike-bende-kinderen elke dag gewoon thuis met een kop thee te wachten op hun kroost en zit ik er helemaal naast, maar ik zie om me heen dat veel kinderen van ouders die beiden aan het werk zijn net iets vaker op zoek zijn naar relevantie en herkenning. Inclusief die van mezelf.
“Natuurlijk ben ik soms bang dat mijn kinderen dit ook overkomt”
Mijn WhatsApp begint weer te roken en ik lees dat de politie aan het patrouilleren is op de fietsroute naar hockeytraining en dat het wordt aangeraden kinderen niet meer alleen te laten fietsen! Lieve mensen, dit is toch absurd! Al ik heb de oplossing ook niet voor handen. Minder gaan werken? Ik ben bang dat de vrouw dan carrière technisch weer de dupe is. Maar wat dan? Meer hobby’s, meer naschoolse opvang? Ik ga op op mijn vrije dag weer het kopje thee invoeren. Met een koekje.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.