Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
‘Dus je gaat voor zes dagen naar Houston! Zes dagen!?’
Alle ogen aan de lunchtafel waren plotseling op mij gericht. Waar ik normaal gesproken prima uit mijn woorden kom, hoorde ik nu louter krekels in de krochten van mijn hersens.
‘Ehh, ja?’, was mijn onzekere antwoord. ‘Ik ga naar een vriendin die ik al jaren niet heb gezien’…
Echt? Voor maar zes dagen?’, galmde het weer mijn kant op.
Shit, dacht ik. Dus dit is wat ze ‘vliegschaamte’ noemen. En ik voelde een zware deken over me heen vallen.
Degene die mij een beetje kennen, weten dat ik vooroploop als het gaat om verandering. En als het schuurt en knettert vind ik dat geen enkel probleem. Ik sta vaak als eerste op de barricade en steek daarbij mijn feministische denkbeelden zeker niet onder stoel of banken. Ook vinden er maandelijks een hoop automatische afschrijvingen plaats richting stichtingen als Wakker Dier en Varkens in Nood. Maar vliegschaamte had ik tot op heden nog niet echt gevoeld.
“Moet ik dan daadwerkelijk minder gaan vliegen? Of moet ik gewoon niet zo hard roepen dat ik ga vliegen?”
Tot die ene middag in de kantine dus. Waarbij één collega overduidelijk mijn evenknie was op activistisch terrein, alleen dan op het klimatologische speelveld. Duizend vragen duikelden over elkaar heen in mijn hoofd. Moet ik dan ook daadwerkelijk minder gaan vliegen? Of moet ik het in sommige samenstellingen gewoon niet zo hard roepen dat ik ga vliegen? En wellicht voortaan geen gezellige kiekjes meer plaatsen op Instagram bij een vliegtuigtrap?
Eenmaal op adem, vroeg ik mijn collega of zij zelf dan helemaal niet meer vloog. Haar antwoord verbaasde me, want ze vloog één keer per jaar binnen Europa.
‘Maar’, vroeg ik haar iets wat gesterkt ‘wie bepaalt hier dan de spelregels?’
Dat was lastig, gaf ze eerlijk toe. En toen opperde ze een soort van puntensysteem. Een leuk gedachtenexperiment waar de rest van de collega’s op aanhaakte.
We kwamen tot de conclusie dat iedereen een x-aantal punten zou krijgen dat je naar behoeve kon inzetten. En ik, als vegetariër, zou een aantal punten erbij kunnen krijgen en deze weer inzetten voor een extra vliegreis (Al denk ik dat één tripje Houston gelijk staat aan 100.000 hamburgers, maar dat terzijde. Het was een gedachtenexperiment).
We filosofeerden nog wat door aan de lunchtafel en ik voelde mijn vliegschaamte wat wegebben. We kwamen helaas wel tot de conclusie dat het puntensysteem waarschijnlijk in voordeel voor de rijken zou zijn. Zoals eigenlijk alles op aarde. En zo sneuvelde het nog voordat we de kantine weer uitliepen.
‘Zeg Patrice, wat ga je eigenlijk van de zomer doen?’, vroeg ze toen we weer op onze werkplekken zaten. Toen heb ik mijn geplande reis naar Thailand toch maar even achterwege gelaten en iets gemompeld over een camping in Frankrijk…
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.