Ik had laatst een mega eye-opener die ik graag met je wil delen. Ik vraag me al lange tijd af waarom wij moeders ons zo vaak schuldig voelen als we iets voor onszelf doen. Als ik naar mezelf kijk dan kan ik nog zo hard roepen dat het echt oké is om even niet in dienst te staan van een gezinslid, maar ik heb toch altijd last van dat randje schuldgevoel.
Toen ben ik eens gaan nadenken waar ‘m dat nu in zit. Ik kwam erachter dat de meeste vrouwen zijn opgevoed met het idee dat je pas een goed mens bent als je goed bent voor anderen. Er wordt namelijk al van jongs af aan gezegd dat je een goede dochter moet zijn (voor je ouders), een goede leerling (voor de leerkracht), een goede zus (voor je broers/ zussen) en later een goede moeder (voor je kinderen). Are you with me? Wij zijn dus zo geprogrammeerd dat we onze eigenwaarde halen uit het goed zijn en doen voor anderen. Deze kernwaarde is dus gelegen in wat de ander ons toedicht. En toen dacht ik: O! Daarom voel ik me dus zo vaak schuldig als ik iets voor mezelf doe. Ik heb gewoon nooit geleerd waarden te halen in het goed zijn voor mezelf.
Stel: je traint voor een marathon. Oké, laten we het reëel houden, je hebt een sportoutfit online gescoord en je gaat proberen vijf minuten aaneengesloten te rennen. Is er dan iemand die tegen je zegt: “kijk haar eens een goede moeder zijn!”? Nee, maar prioriteit geven aan je eigen welzijn is niet egoïstisch, medemoeders!
Wij moeders denken ook vaak dat we onszelf motiveren door de lat lekker hoog te leggen. Er staan vaak allemaal tabbladen open in ons hoofd en je hebt eigenlijk geen idee hebt waar de muziek vandaan komt – dat soort moederbreinwaanzin. Maar al dat ‘moeten’ vormt samen één grote negatieve onderliggende boodschap: we moeten nóg beter zijn, want wat je ook doet, die lat blijft maar opschalen. Een vriendin gaf laatst een supergoeie tip om minder streng te zijn tegen onszelf. Ze zei: “We zouden onszelf eigenlijk moeten behandelen zoals je een vriendin behandelt. Je zou namelijk nooit tegen een vriendin zeggen ‘Tjeez Louis, wat ben je toch een eikel! Dat gaat je nooit lukken’. Tegen een vriendin zou je zeggen: ‘Probeer het gewoon nog een keer. Het lukt je heus wel!’” Nou, dat dus.
Oh. En dan nog even dit lieve mama’s: ontspannen en goed voor jezelf zorgen is geen luxe, maar noodzakelijk. Laten we lief zijn voor elkaar én onszelf. Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (6) en Lilou (3). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.Kind beschermenSoms voel ik mij echt […]
Dat het ouderschap uitdagend is hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Nicole (30) vindt het belangrijk om bewust te consumeren, […]
Actrice en influencer Gaby Blaaser vertelt in de nieuwste aflevering van 30 Minuten Rauw over het ziekteproces van haar moeder, die in het voorjaar van 2024 overleed aan vulvakanker. Met radio-dj Ruud de Wild praat ze over de stilte en schaamte rondom de ziekte en de noodzaak van zelfonderzoek.
Het wordt al een tijdje geroepen, maar nu lijkt het toch echt te gaan gebeuren: (bijna) gratis kinderopvang voor werkende ouders. Dat maakte het kabinet gisteren bekend.
Puberzoons, je kunt er vaak een boek over schrijven. Wat ze hebben uitgehaald hoor je natuurlijk pas achteraf. Of helemaal niet. Of midden in de nacht, zoals Paula. Die stond opeen op de spoedeisende hulp.