Beeld: Shutterstock
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (10) en Phaedra (7).
Heb ik weleens verteld over mijn smetvrees?
Ik heb het niet extreem, maar ik pak bijvoorbeeld wel altijd een plastic handschoentje als ik ga tanken. En ik kan kinderen dus ook echt heel smerig vinden. En dan vooral andermans kinderen. Ik had verwacht dat corona mijn kleine OCD richting hygiëne zou vergroten, maar eigenlijk is het er allemaal alleen maar beter op geworden.
Ik bedoel: als ik dan toch een voordeel uit de lockdown moet halen, is dat ik weer controle heb over de hygiënische verzorging van mijn kinderen.
Want normaliter betekent het dat ik een groot gedeelte daarvan, toch gemiddeld zo’n zes uur per dag, uit handen moest geven. Normaal gesproken stuurde ik mijn kinderen een soort van schoon naar school. En met schoon bedoel ik dat ze zich ‘s morgens met een washandje schoonmaakten en hun tanden poetsten. Het is niet dat ik ze door een wasstraat met Dettol haalde (alhoewel het, als ik het zo opschrijf, best aantrekkelijk klinkt). Ze staan gemiddeld zo’n vier keer per week onder de douche. Dat valt dus best wel mee, zou het oordeel van mijn denkbeeldige smetvreescoach zijn.
Anyway, we hebben geen bad in huis en dat heeft de fun van het zichzelf wassen er voor mijn kinderen wel een beetje vanaf gehaald merk ik. Maar ja, om nu een heel bad te laten inbouwen puur voor mijn lichte vorm van smetvrees en af en toe een badeendjesparade, vind ik ook wat overdreven.
Terug naar het schoolplein. Een van de laatste keren dat ik mijn kinderen van school haalde, moest ik echt even twee keer kijken of ik niet bij een ingang van een kolenmijn stond. Ongelofelijk hoe vuil kinderen kunnen worden. Naast mij stond z’n blije moeder. Je kent ze wel. Altijd in een goed humeur. Hoe dan? Maar dat terzijde.
Ze zei iets waarvan echt al mijn haren recht overeind van gingen staan, namelijk: ’Vieze kinderen zijn blije kinderen!’, en gaf mij vervolgens een knipoog.
‘Hm-mm, dan neem jij ze toch lekker allemaal mee naar huis?!’, mompelde ik onverstaanbaar tegen een denkbeeldig publiek.
De moeder omhelsde haar vieze kroost en ondertussen begon het weer te miezeren. Je weet wel, van die net-niet-regen waar kinderen niets van merken maar waar ze wel van gaan stinken. Wat dat betreft zijn kinderen eigenlijk net honden, ze gaan ook gewoon een beetje meuren door regen. Laten we eerlijk wezen.
Lees ook
Dít is wat thuisonderwijs met moeders doet >
Het schoolplein. Wat voelt het ver weg. Ik mis zelfs die über positieve moeders. Maar wat ik niet mis, zijn verkouden play-date kinderen.
Wat was dát erg zeg. Zo’n speelvriendje dat ook nog eens verkouden was. En als vervolgens de hele bank onder het vreemdelingensnot kwam te zitten, moest je toch ingrijpen. Maar ja, een kind van vijf dat zijn eigen neus gaat schoonmaken, gebeurt vaak niet naar mijn maatstaven. Er zat dan niets anders op dan dat ik zelf de klus moest klaren. Gelukkig heb ik van die grote roze latex schoonmaakhandschoenen in mijn keukenkastje liggen. Nee hoor, geintje.
Ze liggen in de kelder.
Goed, alle gekheid op een stokje. Corona heeft mij zeker ook wat reflectie gegeven. Ik houd zielsveel van die kleine viespeukjes en zelfs van hun vriendjes en vriendinnetjes. En misschien heeft die moeder op het schoolplein ook wel gelijk, met haar ‘vieze kinderen zijn blije kinderen’.
Ik hoop dat de scholen echt heel snel weer open gaan. Maar dat flesje Dettol bij de voordeur? Dat blijft wél staan.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (10) en Phaedra (7). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.