Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Het is vandaag dinsdag. Deze column verschijnt op vrijdag en het kan zijn dat als je nu op Marktplaats kijkt, er twee lieve meisjes op staan. Voor de advertentie heb ik onze kerstkaart gebruikt. Dat spreekt hun toekomstige ouders vast aan. Twee schattige meisjes gehuld in hun netste kledij. Maar als je goed in de ogen kijkt van mijn oudste dochter, zie je een hoop tegenzin. En zo begon onze lockdown…
Met een hoop pré-puberaal gedrag. Ze wilde NIET meer op de foto voor de jaarlijkse kerstkaart en al he-le-maal niet als ‘Maria’. Mijn oudste dochter heet Maria en wij (lees: ik) vonden het leuk om haar vanaf dat ze baby is als ‘Maria’, gehuld in een blauwe jurk, onder de kerstboom te fotograferen. Toen we nog een baby kregen moest zij natuurlijk ook op de kerstkaart. Alleen hadden we haar geen bijbelse naam toebedeeld en dus moesten we op zoek naar een mooie rol voor haar. Werd ze kinneke Jezus? Hm. Misschien iets té..
Ok, wie was er nog meer een leading figure in het kerstverhaal, de drie wijzen? Dan moest ik eerst nog twee andere kids baren, maar de verzekering had een stop gezet na onze derde IVF-poging. We mochten dus blij zijn met deze twee engeltjes.
Hé, dat is ‘m! Phaedra werd een kerstengel. Leuk, met een wit jurkje aan en een aureool als haarband op haar hoofdje.
Lees ook
Patricia over kinderen op de mond kussen: ‘Tot welke leeftijd is dit oké?’ >
Deze setting hebben we jaren volgehouden. En iedereen, van familie tot vage collega, kreeg een kerstkiek van mijn meiden. Maar dit jaar verliep het anders: de hoofdrolspeelster had er geen zin meer in. ‘Ik ga dus écht niet op die stomme kerstfoto, mam!’
De moed zakte me in mijn schoenen. Mijn jongste stond naast haar grote zus met een houding als die van Zwitserland en manlief zat non stop te Zoomen (ik hoop maar met collega’s) dus ik was enkel op mezelf aangewezen. ‘Waarmee kon ik haar overhalen?’, dacht ik. Logeren met drie vriendinnen tegelijk, hagelslag op de bank, iets bakken, slijm maken of knutselen met glitter… In het kader van Kerstmis hoorde ik mezelf zeggen: ‘Dan mogen jullie de kerstkaart met glitter versieren!’ Mijn jongste viel spontaan uit haar neutrale positie en brulde ‘JA!’
Maar het ging om mijn oudste…
De spanning steeg in onze woonkamer en ik zag in haar ogen dat zij wist dat er nog onderhandelingsruimte was. ‘…en ik mag zelf weten wat ik aantrek op de foto’, voegde ze er met half dichtgeknepen ogen aan toe. Het kostte me heel even om mijn inner-kerst-kaart-stylist los te laten, maar ik hoorde mezelf zeggen: ‘DEAL’.
En zo geschiede. De foto is gemaakt. En ze mogen nog even blijven, mijn kerstengeltjes. Wat er wel op Marktplaats staat? Twee schattige donkerblauwe jurkjes.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.