Beeld: Shutterstock
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (10) en Phaedra (7).
Nadat ik mijn kinderen dinsdag(!) naar school heb gebracht plant ik mezelf in de keuken voor een heerlijk, maar vooral rustig kopje koffie. Ein-de-lijk!!! De kikkers zijn naar school en ik moet de neiging een glas champagne voor mezelf in te schenken onderdrukken. In plaats daarvan trakteer ik mezelf op een half uur ongestoord door wat nieuws scrollen op internet. Mijn goede humeur word al snel omgezet in een schrijnend medeleven en een emotionele flashback.
‘Adoptie per direct opgeschort’, luidt de kop.
Ik mis abrupt mijn twee kikkers. En zegen me ongelofelijk gelukkig, want zo vanzelfsprekend is het bij ons allemaal niet gelopen.
Ik wist al vroeg in mijn leven dat ik later een kindje wilde adopteren. Mijn jeugdige gedachten werden daarin versterkt doordat mijn beste vriendinnetje ook geadopteerd was. Zij was zoals ik en ik was zoals zij. Haar ouders waren haar ouders en ze had dezelfde ouder-kind struggles die ik had. Alleen zag zij er in de winter niet lijkbleek uit. We hadden het weleens over haar geboorteland Thailand en naarmate we ouder werden, kwamen ook de gesprekken over haar wens om haar biologische ouders te ontmoeten. Haar adoptieouders hebben haar daar vanaf moment één in gesteund, maar elke keer als ze een poging waagden vingen ze bot.
We groeiden samen verder op en het leven ging door. De tijd kwam dat ik zelf aan kinderen begon te denken. Mijn adoptieplan zat nog steeds in mijn hart en het bleek ook nog eens zo te zijn dat ik zelf alleen kinderen kon krijgen middels IVF. Adoptie was voor mijn man een ver-van-zijn-bed-show, vanwege het simpele feit dat hij er nooit over had nagedacht. In de eerste instantie stond hij er sceptisch tegenover, maar na een aantal behoorlijk goede en emotionele gesprekken stemde hij in, maar we zouden ook starten met IVF. Fair. De wachtlijst om deel te mogen nemen aan het adoptietraject was lang en de tijd verstreek.
Als door een wonder (en een petrischaaltje) werd onze eerste dochter geboren. Kort daarna waren we ‘aan de beurt’ om het adoptieproces alsnog op te starten. We gingen. Met zeven andere stellen zaten we op een maandagochtend in een geleend klaslokaaltje. In het voorstelrondje werd de pijn direct zichtbaar. Deze mensen wilden een kind, net als wij. Alleen waren wij al gezegend met een baby en ik voelde me een intruder.
Er was gelukkig nog een ander stel dat ook eigen kinderen had. Hij was professor in de kwantum mechanica en zij in de fysica. De Nutty professor en zijn Nutty professor vrouw. Ze waren drie kinderen rijk, maar wilden hun gezin ook openstellen voor kansarme kinderen. Zij had zelfs bedacht dan nog een keer zwanger te worden en dat precies zo te timen dat de adoptiebaby ook van de borstvoeding gebruik kon maken. ‘Nutty’, zoals ik al zei, maar mensen die ik nooit zal vergeten, omdat ze beiden een hart hadden zo groot als een skippybal.
Toen wij aan de beurt waren, durfde ik amper mijn wens uit te spreken. Ze hoorden ons aan en we werden gedoogd. De weken die erop volgden waren emotioneel zeer intensief. We leerden elkaar steeds beter kennen en mijn man en ik en de Nutty professor en zijn vrouw werden omhelst door de groep.
Lees ook
Patricia schrikt van commentaar op dochter: ‘Ik heb weer een steek laten vallen als moeder’ >
We keken naar filmpjes van huilende baby’s op een Chinees vliegveld, naar schrijnende interviews met meisjes uit Afrika die zwanger waren geraakt door verkrachting en we kregen alle special need varianten voorgeschoteld, van hazenlip tot ernstige hartafwijkingen. Ik heb nog nooit zoveel en public gehuild als op die maandagochtenden in dat klaslokaaltje.
Het verdriet van de andere echtparen werd ook steeds duidelijker zichtbaar. Vooral ook omdat dat adopteren een heel lastig en stroperig traject bleek te zijn. De kans dat je een gezonde baby mocht adopteren, was nul. Alle kinderen hadden een special need en de wachttijd was minimaal 4 jaar. De meeste stellen in onze groep waren ruim boven de 35 en de tijd begon te dringen. Eigenlijk werd het elke week een beetje somberder.
Over geld werd er niet gesproken. Ja, één keer is het op tafel gekomen omdat een kind uit Amerika adopteren een financiële uitdaging zou kunnen zijn, maar dat was alleen voor homostellen een optie en in onze groep zaten alleen maar heteroparen, dus het onderwerp geld was (gelukkig) weer van tafel.
Inmiddels klopte het ziekenhuis ook weer aan of ik nog gebruik wilde maken van mijn overgebleven embryo’s. Alleen mag een IVF-traject niet parallel lopen aan een adoptietraject. Mijn man en ik spraken dagenlang over hoe onze weg naar gezinsuitbreiding zou gaan. Inmiddels hadden we ook een nauwe band gekregen met de andere stellen uit de groep en was bij mij de gedachte gaan overheersen dat ik het recht op een adoptiekind misschien moest opgeven. Als het andersom zou zijn geweest, had ik het ook zo gewild.
Met pijn in mijn hart liet ik mijn wens om een kind te adopteren los, maar ik wist dat er minstens zeven andere ontzettende lieve ouders ervoor in de plaats kwamen.
Ik mijmer nog wat na en open Facebook. Daar zie ik een foto van één van de stellen die hun twee adoptiekinderen met de slee naar school hebben gebracht, net zoals ik mijn kikkers. Ik voel een traan over mijn wang rollen en klap mijn laptop dicht. Met mijn hele volle moederhart hoop ik dat de regering heel snel, maar vooral heel accuraat het adoptieproces weer kan gaan opstarten.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (10) en Phaedra (7). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.