Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Deze week zijn er veel ouders wakker geschud en niet door hun pasgeboren huilende baby, maar door de krantenkoppen die melden dat een kind vanaf nu een dubbele achternaam kan krijgen. Hal-le-fucking-lu-ja! Er is iemand wakker geworden in Den Haag. Jarenlang wilden paps ook wat melk in de pap te brokkelen hebben, dus gaat gans land al decennia lang overstag dat het kind zijn achternaam krijgt. Volslagen idioot natuurlijk.
Lees ook – ‘Woedend gooide ik mijn karretje vol potjes Olvarit’ >
Hoe blij ik ook ben met dit nieuws, het maakt me ook een beetje verdrietig. Maar waarom dan Patricia, hoor ik je denken? Nou, omdat we dus eigenlijk nog verschrikkelijk ouderwets zijn met z’n allen. We denken dat de emancipatie zich al heeft voltooid, maar niets blijkt maar weer eens minder waar te zijn. Tja, en ook ík ben er dertien jaar geleden volledig ingestonken. Ik was heel erg zwanger, heel erg blij én heel erg opgelucht dat we een compromis hadden over de eerste naam, dat ik over de achternaam geen seconde had nagedacht. Dat werd die van hem. Dat was logisch. Ik had die naam immers ook al klakkeloos aangenomen in een witte jurk. Sterker nog, in mijn paspoort staat ‘echtgenote van…’ OMG! En dat ding verloopt voorlopig ook niet (*volgende project).
“Ik was heel erg zwanger, heel erg blij én heel erg opgelucht dat we een compromis hadden over de eerste naam, dat ik over de achternaam geen seconde heb nagedacht”
Goed, sinds 1 januari mag je kind dus een dubbele achternaam dragen. Mooi, ware het niet dat er wel wat burgerlijke haken en ogen aan zitten. Zo kan het alleen bij het eerste kind van het gezin. De daarop volgende spruiten krijgen dan automatisch ook deze twee achternamen en in die volgorde. En mocht je duiding van een koppelteken ‘lekker’ vinden. Forget it! Dat mag je niet gebruiken.
Toch was ik ook wel een beetje blij, dus ging ik met piepende bandjes richting het gemeentehuis om de achternamen van mijn kinderen aan te passen. Hijgend stond ik aan het loket toen de ambtenaar mij vroeg wanneer mijn oudste dan geboren was?
‘In 2010’ antwoordde ik braaf.
‘Dan gaat dat helaas niet voor u op mevrouwtje.’
‘Wat?!’
‘Nee, dit geldt alleen voor kinderen die geboren zijn ná 2016.’
*stilte
‘Waar is het emigratieloket?’
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag