Patricia moet zichzelf in bedwang houden: ‘Als ik dit woord zeg, weten mijn kinderen dat daarna de hel losbarst’

Redactie Kek Mama

23 februari, 2024 - 08:00

Leestijd: 3 minuten

Schreeuwen tegen je kind… In de ene helft van mijn wereld is het normaal, in de andere helft doen de ouders het niet of ik zie het ze niet doen, dat kan ook. Ik vind het een gevaarlijke trend die ik steeds vaker om me heen zie. Het erge is dat als ik het een andere ouder zie doen, ik daarmee stilletjes mijn eigen gedrag vergoelijk. Zo van ‘zie je wel, zij doet het ook!’

Lees ook – Patricia: ‘Mijn euforische zelfbeeld zakte als een plumpudding in elkaar’>

Ik kan me niet heugen dat mijn moeder schreeuwde naar mij als kind. Ze was niet vies van wat emotionele manipulatie links en rechts, maar schreeuwen? Nee, dat deed ze niet. Ik denk dat haar generatie meer van achter gesloten deuren’ was dan onze generatie. Alleen heb ik dus nu het idee dat we doorslaan naar de andere kant.

It takes a village

Wat mij ook opvalt is dat steeds meer ouders de opvoeding van hun kind aan andere over laten. Sterker nog: een vriendin van mij vindt het juist heel prettig als iemand anders haar kind corrigeert. Nu hoor ik je denken, dat gebeurt toch wel vaker? En in het Engels hebben ze daar een mooi gezegde over ‘it takes village to raise a child’. Maar zij laat het aan anderen over terwijl ze er bij is. Voorbeeld: we zitten met een aantal moeders op een terras en onze kinderen ‘lopen los’. Haar kind is rent door het etablissement en ik zie de andere gasten steeds geïrriteerder onze kant op kijken. En terecht. Mijn kids heb ik net vastgebonden aan kettingen, een paar kleurpotloden gegeven en duct tape op hun monden geplakt. Terwijl mijn vriendin rustig nipt aan haar havercappu alsof er niets aan de hand is.

Wel welletjes

Twee tafels verder heeft een stel Boomers er genoeg van, ik geef ze geen ongelijk, en vatten haar kroost in de kraag en schreeuwen in zijn kindergezicht dat het nu welletjes is. Ik ben ten eerste verbaasd over het feit dat deze generatie tóch ook hun stem verheft, maar vooral over het feit dat mijn vriendin tevreden toekijkt. Als er popcorn in de buurt was geweest had ze die langzaam, al toekijkend opgepeuzeld. Mijn vriendin en ik zijn dus twee uitersten op het spectrum van corrigerende ouders. We
zouden beiden wat meer naar het midden kunnen kruipen.

Code Cruella

Overigens heb ik recentelijk wel een opvoedkundig verantwoorde techniek gevonden om mezelf in bedwang te houden. Nee, ik start niet met een glas wijn de dag… Ik heb een codewoord in het leven geroepen. En als ik dit woord zeg, dan weten mijn kinderen dat daarna de hel losbreekt. Dat ik verander in een mix tussen Cruella de Vil en de engste stiefmoeder die je kunt bedenken.

“Dat ik verander in een mix tussen Cruella de Vil en de engste stiefmoeder die je kunt bedenken…”

Goed, alle gekheid op een stokje. Ik vind opvoeden best een hele uitdaging en elke kindvriendelijke-maar-we-hoeven-ook-geen-satijnen-handschoenen-aan-methode omarm ik. Want laten we wel wezen, want niemand zal ooit cum laude slagen in het ouderschap.

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.