Patricia: ‘Hoe zeg je tegen een kind van 10 dat ze niet lekker ruikt?’

Vies. Wat is vies? Persoonlijk vind ik het snot uit de neus van je baby zuigen wel in de categorie vies vallen. Bovenal zorg die een tikkeltje obsessief overkomt. Maar door het leven heen ben ik erachter gekomen dat ‘vies’ zeer subjectief is.

Veel zeep, veel aandacht

Zo had ik ooit een vriendje die altijd zijn voeten onder de douche waste. Met zeep en veel aandacht. Elke ochtend weer. Ik kan me herinneren dat we samen onder de douche stonden about to make it happen, toen we verzeilden in het wat-was-je-wel-en-wat-was-je-niet gesprek. En dat hij het echt heel raar vond dat ik nooit mijn voeten waste. Mijn argument dat die in de slipstream van de shampoo uit mijn haar wel schoon werden, ging er bij hem niet in. De relatie was van korte duur. Mijn jongste dochter kwam ooit een keer thuis dat oma ook tussen haar tenen had gewassen. Ze moest er zelfs een beetje bij lachen toen ze het vertelde. Duidelijk een kind van mij.

Pedagogische skills

Ik ben me ervan bewust dat je met een kind ook voorzichtig moet omgaan als het gaat om wat wel en wat niet vies is. Mijn jongste was nog geen tien jaar toen ik voor het eerst zweet bij haar rook. Ik kan me niet herinneren dat wij zo jong waren! Ik geef het voedsel de schuld. Maar dat terzijde. Hoe ga je tegen een kind van tien zeggen dat ze niet lekker ruikt? Daar moest ik mijn allerbeste pedagogische skills voor uit de kast trekken. ‘Gelukkig’ speelt de markt er fijn op in door al Zwitsal deodorant te verkopen (!).

“Mijn jongste was nog geen tien jaar toen ik voor het eerst zweet bij haar rook. Ik kan me niet herinneren dat wij zo jong waren!”

Op het randje

Zij vindt het overigens zelf totaal niet erg en ik balanceer dus vaak op het randje van ‘moet ik het dan wel zeggen?’, maar nu is het nog onschuldig. Wellicht dat over een jaar de kinderen er wel wat over gaan zeggen. En je weet zelf nog van vroeger dat ene kind in de klas die ‘stonk’. Sommige geuren zijn wel objectief…