Patricia: ‘Wat als je kind in een identiteitscrisis verkeert door jou?’
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Spijt hebben we allemaal weleens. Spijt van die ene aankoop, spijt van een vakantiehuisje, spijt van een te hard oordeel over die ene collega, spijt van een impulsieve haarkleurwisseling. Er zijn genoeg dingen om spijt over te hebben of van te krijgen, maar gelukkig kun je bij de meeste spijtperikelen terecht bij een persoon, een instantie of bij jezelf. Een goed gesprek, een oprechte verontschuldiging zoals ‘zo was het niet bedoeld’ of de belofte ‘we zullen het voortaan anders aanpakken,’ is vaak voldoende om relaties te behouden.
Identiteitscrisis
Maar wat als je met je 8-jarige kind bij de kinderpsycholoog zit omdat hij in een identiteitscrisis verkeert? En als je alle registers hebt opengetrokken op het LBTQ+spectrum, omdat je echt wel mee gaat met de tijd. Maar dat jouw kind ‘gewoon’ op het normatieve heterospectrum zit en dat niet de oorzaak van zijn depressieve buien is. Wat nou als je er dan en daar ter plekke achter komt, ten overstaan van de kinderpsycholoog dat het allemaal jouw schuld is? Dat jij aan het begin van zijn prille leventje een beslissing hebt genomen die desastreuze gevolgen heeft gehad voor de eerste acht jaren van zijn leven. Omdat jij dacht dat het een goed idee was om het eens anders aan te pakken. Van de standaard af te wijken, het was tenslotte ook al meteen een stoere baby. Dit kon hij dragen. Heel goed zelfs. Het zou bijdragen aan zijn karakter, aansluiten bij zijn zakelijke skills later. Niet agressief, maar wel duidelijk een winnaar. Hij zou zijn prooien respecteren. Oprapen van de grond nadat hij had gewonnen.
“Wat nou als je er dan en daar ter plekke achter komt, ten overstaan van de kinderpsycholoog dat het allemaal jouw schuld is?”
Want zo zou hij ook worden. Sportief. Ook in zijn zakelijke omgeving. Want hij zou het net iets beter gaan doen als zijn vader. Dat werd niet hardop uitgesproken, maar papa-lief was akkoord gegaan en daarmee wist zij genoeg. Haar zoon zou een aardje naar zijn vaartje worden, maar met een betere trackrecord en toekomstperspectieven.
Lees ook – ‘Hoe zeg je tegen een kind van 10 dat ze niet lekker ruikt?‘
Eigen roedel
Het lot wilde dat hij er niet bij was, die middag in de kamer van de kinderpsycholoog, want hij was keihard aan het werk voor zijn baas. Iets dat hun zoon nooit zou hoeven te doen. Want hij zou onafhankelijk zijn en een eigen roedel voor zich winnen. Die voor hém zouden gaan werken. Hij is een leider, adaptief, maar met een doorzettingsvermogen die de roedel rillingen over hun ruggen zou laten lopen. Hij zou ze naar het beloofde land brengen. Men zou hem volgen. Iets dat ze bij zijn vader nooit zouden doen.
En daarom kwamen de woorden van de aardige vrouw nog harder aan. ‘Uw kind kan de lading van zijn naam niet aan. De conclusie is dat hij zich er totaal niet mee kan vereenzelvigen en dat kan een verstoord zelfbeeld opleveren. Het is goed dat u er bent, maar uw kind heeft hier klaarblijkelijk al lang last van. Dit zien we sporadisch, maar raden toch aan na te denken over een andere naam. Heeft hij een minder exotische tweede naam bijvoorbeeld?’
‘Wolf?, wil je liever Kees heten?’ …
