Patricia: ‘Mam, ik wil niet dat papa en jij weer bij elkaar komen’

Patricia van Liemt

14 maart, 2025 - 08:00

Leestijd: 4 minuten

‘Mam, ik zou niet eens meer willen dat papa en jij weer bij elkaar komen,’ zei mijn oudste afgelopen week uit het niets. We zaten samen in de auto, met een prachtige zonsondergang voor ons. We zitten vaak en veel in de auto samen, en niet elk moment is gevuld met een gesprek. Maar soms heb je zo’n ritje waarin een quasinonchalante opmerking de deur opent naar een wat gelaagder gesprek.

Spraakwatervallen

Ik weet niet of jouw kinderen spraakwatervallen zijn, maar mijn kinderen reageren in ieder geval nooit enthousiast op mijn oprechte vragen als ze uit school komen. ‘Hoe was het vandaag?’ levert zelden meer op dan een ‘goed’ of een ‘gaat wel’. Ik was vroeger dan ook super jaloers op een vriendin van mij wiens dochter wél uitgebreid vertelde over van alles en nog wat. ‘Dan ga ik op de badrand zitten en vertelt ze me echt alles!’ zei ze dan tegen mij. Waarop ik direct mijn moederschap in twijfel trok. En niet zo’n klein beetje ook. Meer in de trant van het was beter geweest als de dokter me na de geboorte van mijn eerste direct had gesteriliseerd. Dat werk.

Oesters

Mijn kinderen waren oesters. Wat zeg ik, oesters dichtgeplakt met superlijm. Maar kennelijk als we bewegen – niet statisch tegenover elkaar zitten, geen direct oogcontact – dan willen ze nog weleens wat zeggen. En in de auto, met de weg als neutrale achtergrond, gaan mijn kleine oesters soms ineens een beetje open. En dan moet ik echt mijn tong afbijten om niet meteen een vragenpeloton op ze af te voeren. Dan moet ik mezelf echt dwingen om te luisteren. I don’t want to ruin the moment.

Tranen

Goed, na haar onverwachte opmerking moest ik even processen hoe ik me voelde. Mijn innerlijke kompas was van de rel. Was ik hier nu blij mee, of juist niet? Mijn tranen moest ik in ieder geval goed verborgen houden. De meeste mensen zullen denken: Maar Patries, natuurlijk moet je blij zijn dat het goed gaat met je kinderen na een scheiding. Maar het had ook iets dubbels. En het kostte me even voordat ik doorhad waarom.

Lees ook

Columns

‘Een gebroken gezin? Het woord alleen al breekt mijn hart in duizend stukjes’

Ik denk namelijk dat het onder andere komt, omdat ik de laatste tijd net iets te vaak heb gehoord dat kinderen eigenlijk het allerliefste willen dat hun ouders bij elkaar blijven. Ja, tenzij het thuis echt kut was. Waar een kind aan onderdoor gaat. Maar dat was bij ons helemaal niet het geval. Het was eigenlijk best goed. Tuurlijk hadden we de nodige discussies. Maar echt niet meer dan mijn getrouwde vrienden. Maar ja, we zijn wel elkaar echt kwijtgeraakt. We hadden werk te doen aan onszelf, apart. Dat moge duidelijk zijn.

Definitief

Toch kwamen haar haar woorden ongefilterd en rauw binnen. En maakte de scheiding zo definitief. Tja, ons nieuwe leven zit kennelijk best goed in elkaar. Ze zei niet dat het vroeger slecht was. Ze zei ook niet dat ze het toen niet fijn vond. Ze zei alleen dat ze niet meer terug zou willen. En misschien is dat wel het mooiste én het moeilijkste tegelijk: dat we precies zijn waar we moeten zijn.

De zon zakt langzaam achter de horizon, en ik besef: vooruit is de enige richting…

Eerder schreef Patricia dat gescheiden zijn soms superkut is. Lees die column hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time