Beeld: Getty Images
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8).
Ik wil je even waarschuwen: dit wordt een enorm kritische column. Want afgelopen week werd me ineens een hoop duidelijk.
Het is namelijk mijn schuld dat mama ijsbeer geen ijsblok meer kan vinden voor haar en haar jongen. En het is ook mijn schuld dat de lokale jungle-aap niet meer van boom naar boom kan slingeren. En het is zeker mijn schuld dat de plaatselijke afvalcontainer voor karton ramvol zit.
Hoe dat gebeurde?
Mijn twee dochters zijn drie dagen na elkaar jarig. Elk jaar weer en ook dát is mijn eigen schuld, want ze zijn beiden IVF kiddo’s en ook nog eens beiden met een geplande keizersnede ter wereld gekomen. Het enige wat ik nog een beetje goed heb gedaan, is dat Maria 31 maart ‘gehaald’ is en niet op 1 april.
Anyway. Ze zijn dus allebei hartstikke jarig en ik zou graag Covid-19 als schuldige kunnen aanwijzen, maar bij normale omstandigheden, zou ik ook zeker driekwart van de cadeaus online hebben besteld. Bij die dikke man. Je weet wel.
De jongens en meiden die al die pakketjes bezorgen, hebben een vaste hang out bij onze voordeur gecreëerd. Het is een komen en gaan en er worden – niet-aangeraakte – high fives uitgedeeld op onze oprit. Zo van: ‘Yeah, weer een pakketje op de Lange Lindelaan afgeleverd.’ (namen en adressen zijn gefingeerd. Joh. Je meent het.)
Ondertussen is de kelder een no zone area geworden voor mijn kinderen en stapelen de dozen zich op. Ik maak wel een winkelafspraak bij de Hema, want ik moet het zelf inpakken (helemaal vergeten er als dienst bij te nemen). Dus ik haal pakpapier én plakband. En ook meteen zo’n dikke rol tape voor als er pakketjes toch onverhoopt moeten worden teruggestuurd.
Ik start mijn diesel (shame on me so bad) en zwaai terloops nog naar een pakketbezorger die ook een dot gas achterlaat bij het wegrijden uit mijn straat.
Bij terugkomst van de Hema zie ik dat hij twee grote pakketten heeft achtergelaten bij de voordeur. Het zijn twee nieuwe vloerkleden. Deze mag je honderd dagen op zicht hebben. En dus heb ik er meteen maar twee besteld, want het is toch lastig inschatten vanaf een beeldscherm.
De kleden blijken totaal anders dan op het plaatje. Ik stuur er dus niet één, maar twee terug. Dat doe ik wel al op dag twee, dus een gevoel van juist gedrag verdooft mijn moralistisch perspectief.
Ik print het etiket uit en zie tot mijn grote verbazing dat de kleden ‘gratis’ mogen worden teruggestuurd naar… Zweden!
De deurbel gaat en het laatste pakketje wordt afgeleverd. Het komt uit China en is een zogenaamde pop it. Mocht je deze rage gemist hebben (wat onmogelijk is, als je kind onder de tien jaar is en TikTok heeft), het is een rubberachtig figuurtje met vormpjes erin die je hol en bol kunt maken door erop te drukken.
‘Deze popt echt heel lekker’, zijn kreten van mijn kinderen. Mocht je op zoek zijn naar een diepere gedachtegang achter het speelgoedje: die is er niet. Het ‘voelt’ gewoon lekker.
Ik voel me inmiddels niet meer zo lekker. Ik kijk naar het aantal (plastic) cadeaus, de kartonnen dozen ernaast en de talloze retouretiketten/bonnetjes die in veelvoud zijn meegeleverd. In mijn hoofd zie ik een rivier in Brazilië vol met plastic terug naar zee stromen. Die met mijn twee kinderverjaardagen ook weer een beetje is aangevuld.
Het is ook de week dat het nieuws gedomineerd wordt door het vastgelopen containerschip in het Suezkanaal. Nou, één zo’n schip heb ik wel gevuld met prularia. Daarachter ligt nog een schip, en nog een, en nog een…
En deze zijn niet alleen beladen met plastic pop it’s uit China voor al onze jarige kinderen, maar ze zijn geladen met schapen. Levende schapen. Er wordt geschat dat er minimaal 130.000 schapen op de schepen liggen te wachten om ergens afgeleverd te worden.
De situatie is penibel voor de dieren en er wordt verwacht dat er niet genoeg eten en drinken voor ze is. Vanwege administratieve beslommeringen kunnen ze ook niet elders worden geloosd en dus is het enige dat op ze wacht de dood. En als ze dan zijn overleden, dient er een volgend probleem aan, want dan zitten de schepen opgescheept (nu weten we ook waar die uitdrukking vandaan komt) met de kadavers. En stapels dode schapen vormen weer een gevaar voor onze gezondheid.
Ik sta met tranen in mijn ogen de pop it van mijn dochter, de avond voor haar verjaardag, in te pakken. Ik ben teleurgesteld in mezelf en boos op de wereld. Maar morgen is ze jarig en ik herpak me. Volgend jaar gaan we het helemaal anders doen. Ik vind gelukkig wel de katoenen slingers van vorige jaar. Is er in ieder geval nog iets duurzaam dit jaar…
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.