Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik zal de dag dat ik met mijn vriendin meeging naar de abortuskliniek nooit vergeten. We waren zeventien lentes jong en de wereld aan het ontdekken. Het waren de jaren ’90 en zwijgend liepen we het terrein op. Wat opviel aan deze plek is dat er twee grote touringcars op het grind geparkeerd stonden. De enorme bussen kwamen, zo bleek later, uit Spanje. De stilte die tussen mij en mijn vriendin in hing, werd overstemd door een hoop Spaans geroezemoes. Tientallen Spaanse meisjes en vrouwen stonden gegroepeerd met bleke gezichten. Deze onverwachte klandizie overviel ons, maar ik dacht ook een stukje schaamte bij mijn vriendin te zien wegvallen. Ze was niet de enige die een zwangerschap wilde afbreken.
Lees ook – ‘Ik stelde me voor in een pikante november-rain-jurk, maar mijn god…wat werd het een degelijk exemplaar’ >
Zelf was ik twee jaar later aan de beurt. Ik had een korte relatie met een lieve jongen uit IJmuiden. Een gescheurd condoom was de boosdoener en ook ik liep the walk of shame het kamertje bij mijn huisarts uit. De goede man was in mijn ogen al pensioengerechtigd en ik moest aan hém gaan vertellen dat ik zwanger was en het niet wilde houden. Pfff ik kreeg me toch een preek. Dat ik geen verantwoordelijkheid had, niet voorzichtig genoeg was geweest, onverstandig en er werden veel meer onterechte superlatieven mijn kant op gegooid. God, wat schaamde ik me.
Dit is nu bijna dertig jaar geleden en ik vraag me af of er iets is veranderd ten aanzien van abortus. Ik denk dat het merendeel van de vrouwen zich nog steeds kapot schaamt voor het feit dat ze een zwangerschap willen afbreken. En dat is zo onterecht! Vrouwen moeten het recht hebben om te beslissen wat er met hun eigen lichaam gebeurt, inclusief de keuze om al dan niet zwanger te worden of een zwangerschap voort te zetten of af te breken. En oordeel zacht zou mijn moeder zeggen (of oordeel gewoon helemaal niet, nog beter), want niet alle vrouwen zijn in staat om een kind groot te brengen, als ze bijvoorbeeld te maken hebben met financiële instabiliteit, gebrek aan ondersteuning of andere sociale problemen. Individuele omstandigheden zijn voor iedereen anders.
Een vriendin van mij heeft twee gezonde kinderen en is per ongeluk zwanger geraakt. Ze is boven de veertig en doet bij mij verhaal. Ze schaamt zich. Volgende week heeft ze een afspraak om het weg te halen. Ik zeg haar dat we die schaamte uit het raam gooien en in plaats daarvan breng ik een toost uit op de kracht van vrouwen overal ter wereld. Dertig jaar later en we hebben nog steeds werk te doen omtrent het taboe op abortus, maar laten we vooral onszelf en anderen geen schuldgevoel aanpraten. We zijn menselijk, niet perfect, en dat is precies hoe het hoort te zijn. Dus proost op de dappere keuze, proost op begrip, en proost op mijn vriendin die deze moedige beslissing maakt.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.