Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Daar stonden ze aan mijn ziekenhuisbed… Als er een deur tussen mij en hen had gezeten, hadden ze er een voet tussen gezet. Ze stonden daar in full force, met meer overtuiging dan iemand met een geloof. Het waren twee afgezanten van het borstvoedingscomité. Ze bogen zich over me heen en begonnen in koor te ratelen waarom ik mijn kind écht wel borstvoeding moest geven. Het leek wel een scène uit De Reuzenperzik met die twee tantes. Terwijl ze maar door ratelden, viel hun speeksel op de grond. Kon iemand deze hysterische vrouwen alsjeblieft verwijderen van mijn bed? Ik had mijn eigen moeder nog niet eens gezien! Waarom stonden ze hier überhaupt? Zat dit per ongeluk bij mijn verzekering? Was dit een extraatje van het ziekenhuis?
Tijdens mijn pufcursus had ik al een deken van do’s over me heen gekregen, waarom nu nog een keer? Ze deden me denken aan mijn strenge biologie- en wiskundelerares, het soort mensen dat geen ‘nee’ duldt. Uitputtend, deze types.
Begrijp me niet verkeerd, als jij borstvoeding wilt en nog veel belangrijker, kunt geven, dan moet je dat natuurlijk doen. Maar er zijn legio vrouwen bij wie het niet lukt of die het om tal van redenen niet willen. Wat wisten deze twee kenaus van mijn achtergrond? En wie waren zij dan om zo tegen mij te praten Misschien had ik wel een trauma? Misschien waren mijn borsten net afgezet voordat ik zwanger werd! Zij
waren absoluut niet op de hoogte van het cv van mijn borsten. Het voelde grensoverschrijdend. Ik voelde me kwetsbaar en schuldig. Want ik had de moeilijke keuze gemaakt geen borstvoeding te geven the second time around.
Drie jaar eerder was het namelijk gruwelijk misgegaan. Ik wilde na acht weken stoppen met borstvoeding, want het was overduidelijk niet mijn ding. Mijn huisarts (man, zestigplus) zei dat ik prima in één keer kon stoppen, want acht weken waren volgens hem helemaal niet zo lang. Dit abrupt stoppen resulteerde in een gigantische borstontsteking. Ik heb jankend en creperend op bed gelegen van de pijn. Als iemand toen had aangeboden om mijn borsten te amputeren, had ik direct ingestemd, zoveel pijn had ik. Een paar dagen en een antibioticakuur later besloot ik dat ik dat nooit meer wilde ervaren.
“Dit wilde ik nóóit meer ervaren”
Goed, met de morfine die langzaam begon uit te werken en de pijn van mijn hechtingen die steeds voelbaarder werd, moest ik me weren tegen deze twee op mijn geweten inspelende bruten. Uiteindelijk riep ik: ‘Nee!’ Ze waren zichtbaar aangeslagen. Wat gebeurde hier? Een kersverse moeder die haar kleintje niet op nummer één zette?
Nee, wat hier gebeurde, was een moeder die zichzelf beschermde en daarmee ook haar kind. Het zijn mijn borsten, en dus mijn rechten!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.