Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik heb een tatoeage. Een overblijfsel uit mijn roerige coming of age in de jaren ’90. Dit was dé periode dat de tattoo zich via het zeevaarderslichaam en bajesklantlijf een weg baande naar de onschuldige jeugd. En ik stelde mijn onschuldige huid graag ter beschikking. Tot groot verdriet van mijn ouders, want een tatoeage stond bij ons in de familie voor ‘superordinair’. Zeker als je het later ver wilde schoppen (?).
Later krijg je spijt. Later wordt hij lelijk. Later zal je toekomstige man (waarom geen vrouw?) je misschien niet willen: ik kreeg deze argumenten keer op keer naar mijn hoofd geslingerd.
De Hollywood problem childs hadden er natuurlijk wel een en dat waren nou juist de mensen die ik inspirerend vond. Precies omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk aan Johny Depp, Angelina Jolie en Melanie Griffith (met haar ode aan Antonio Banderas: zijn naam stond in een hart pontificaal op haar bovenarm getatoeëerd), machtig interessant vond ik ze allemaal als zestienjarig meisje.
Mijn eerste tattoo was dan ook een hartje op mijn arm met de tekst Don’t Cry, naar het gelijkmatige nummer van Guns ’n Roses. Lekker dramatisch. Er volgden nog wat doodles, wat in die tijd tribals werden genoemd, en het definitieve pronkstuk belandde op mijn rug. In een vlaag van verliefdheid zette ik de titel van zijn favoriete liedje in koeienletters op mijn rug: Sympathy for the Devil.
Och… die arme ouders van mij.
Lees ook
Cadeau voor mezelf: ‘Heb ik verdiend’ >
De tatoeage op mijn arm heb ik een paar jaar geleden laten laseren, maar die op mijn rug prijkt er nog steeds. En als ik heel eerlijk ben, dan ben ik daar nog steeds trots op. Maar dan word je zelf moeder en vinden je kinderen het maar wat interessant, die inkt op je rug.
Mijn oudste dochter heeft al een hele lijst met tattoo’s die ze later zou willen. Ik weet alleen niet zo goed wat ik daar op moet zeggen…
Tot nu toe is mijn antwoord steevast: ‘Denk er wel goed over na.’ En: ‘het is wel handig als je ‘m kunt bedekken met kleding.’ Maar is dit wel een goed advies? Of ben ik de mildere vorm van mijn eigen ouders geworden?
Misschien als ik later echt groot ben, weet ik wat ik wat het juiste is…
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
Honderden manieren om je kinderen op te voeden, allemaal goed en wel, maar juf Ineke moet op school érgens de grens trekken.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”
Dat je partner zich af en toe ontpopt als een totaal onverantwoorde opvoeder is al irritant, maar dat ie jouw bezwaren niet serieus neemt, slaat werkelijk alles.