Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Woensdag begint als een gewone dag: net iets te laat wakker omdat we nog in het zomervakantieritme zitten, niet genoeg brood in huis (dus Chocopops als ontbijt) en de dagelijkse discussie wie de hond moet uitlaten.
Toch slaat die gewone woensdag in één klap om als ik ’s middags een verontrustend bericht in de schoolapp krijg: er is een vreselijk ongeluk gebeurd op het schoolplein.
Alleen al bij het lezen van de eerste zin gaan mijn emoties alle kanten op. Mijn God, paniek. Het is niet mijn kind, maar wat vreselijk. Wat is er gebeurd? Als ik verder lees, wordt het duidelijk: het ongeluk is ernstig en veel leerlingen zijn getuigen geweest, omdat het pauze was. De schooldirectie vraagt alle ouders om hun kind op te halen in de klas – iedereen is behoorlijk geschrokken.
De tranen springen in mijn ogen en ik stap in een waas op mijn fiets. Als ik bij school aankom, zwermen de ouders over het schoolplein op zoek naar hun kind. Hoe gaat het met de leerling? Hoe erg is het? Hoe kón dit gebeuren op een schoolplein? De vragen hangen boven eenieders hoofd.
Lees ook
‘Na het ongeluk kon ik alleen maar denken: door mij heeft onze zoon voor altijd een litteken’ >
Ik haal eerst mijn jongste op, dan mijn oudste. Instinctief. Ze zijn beduusd en willen me allebei graag de plek van het ongeluk laten zien. De recherche staat bij het lint dat de plek afzet. Mijn jongste pakt mijn hand en trekt me ernaartoe. Normaal zou ik dit niet doen, maar ik voel dat de kinderen er behoefte aan hebben en dus loop ik mee.
Er volgen meerdere ouders. Mijn gedachten dwalen af naar de ouders van deze leerling. De verschrikking als je gebeld wordt door school… Dat ene telefoontje dat je leven op zijn kop zet. Je verplaatst je in ze, maar al snel zeggen je lichaam en geest: stop! Niet doen. Je kunt dit niet bevatten.
We komen thuis en gaan aan de keukentafel zitten. Mijn oudste is druk en kan niet stilzitten, mijn jongste stelt honderd vragen. Dan volgt er een mail vanuit school waarin staat dat ieder kind anders reageert op situaties als deze en dat het goed is om erover te blijven praten.
Dat doen we dus ook. In flarden. Er wordt ‘gewoon’ gehockeyd en ons leven gaat door. Op een andere plek vecht iemand voor het zijne. In gedachten en in ons hart zijn we bij de leerling en zijn familie…
Op het moment van schrijven is er nog geen verdere informatie bekend over de toestand van de leerling.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.