Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik was elf weken zwanger toen ik solliciteerde op mijn droombaan. Na jarenlange ziekenhuisbezoeken voor IUI en IVF, én een miskraam later, was ik éin-de-lijk zwanger. En ondanks dat je denkt dat je voorbereid bent, was het alsnog allemaal één grote rollercoaster. Was ik dan ECHT zwanger? Was het nu eindelijk gelukt? Zoveel gemengde gevoelens. Ik weet nog goed dat ik op de snelweg reed en plotseling dacht: ‘Wil ik dit echt?’ en repeterende gedachten als ‘Holy fuck, ik krijg een baby’ die in mijn hoofd sprintjes heen en weer trokken. Vaak zeggen ze dat de reis mooier is dan het einddoel. Althans, de spirituelen pretenderen dat daar de magie van het leven in zit, omdat daar het meest geleerd wordt. Boy o boy, wat had ik veel geleerd de afgelopen vijf jaar.
Lees ook – ‘Wat als je kind in een identiteitscrisis verkeert door jou?’>
Ik was er vooral achter gekomen dat de vruchtbaarheidshormonen flink hadden huisgehouden in mijn lichaam. En dat mijn vruchtbaarheidsarts (die knettergek, maar wel goed was) en ik niet altijd een klik met elkaar hadden. Met terugwerkende kracht kan ik de disbalans tussen ons de schuld geven. Zij was über-rationeel en ik über-emotioneel. Dat kun je vergelijken met de twee uiterste planeten in ons zonnestelsel.
Goed, ik was zwanger. Overwhelmed. En daar zat ik tegenover iemand die ik moest overtuigen dat ik de juiste persoon for the job was. Ik was op de dag af elf weken zwanger van mijn eerste kind, en mijn buik was nog zo strak als een gemiddelde Kardashianbuik. Maar ik was ervan overtuigd dat iedereen kon zien dat ik hartstikke zwanger was. En daarmee voelde ik me een oplichter, een meestervervalser, want dit was toch ethisch zeer onverantwoord om die aardige, hopelijk toekomstige, baas zo hard voor te liegen? Ik werd niet aangenomen (met als feedback dat ik wat zekerder mocht zijn) en ik besloot niet meer te gaan solliciteren tot mijn baby naar de crèche zou kunnen. Daarmee heb ik mezelf carrière-technisch en financieel in de vingers gesneden. Want uiteindelijk heb ik er in totaal anderhalf jaar uit gelegen.
Van de week zat ik in de auto, toen hoorde ik een reclame voorbij komen die ik graag vijftien jaar geleden had gehoord. Wat mag je verwachten van je werk als je zwanger bent of wilt worden? Ik ben uit nieuwsgierigheid even gaan speuren en daar staat precies wat ik had willen lezen voordat ik mijn sollicitatie was ingegaan. Mijn hart maakte desondanks wel een klein sprongetje. Ladies, go get them! En solliciteer op die ene geweldige baan óók als je hartstikke zwanger bent! They need us!
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]