Beeld: Getty Images
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik zit er al een tijdje in, mijn feministische fase. Eigenlijk wil ik het geen fase noemen, want dan doe ik veel mensen en vooral mezelf te kort. Anyway, deze overgangsfase is wel interessant, hoor. Ik slinger van links naar rechts in mijn hoofd. Ze noemen dat ook wel een monkey-mind en de oplossing is meditatie. Maar ik laat de aap nog even los, want ik ben nog te nieuwsgierig waar het me allemaal gaat brengen.
Zo las ik van de week een interessant artikel over zanger Sam Smith, dat hij non-binaire is, dus zichzelf geen man en geen vrouw voelt. In het Engels spreek je een non-binair persoon aan met ‘they’ – wat ik dan wel weer lastig vind, want in mijn hoofd is dat een meervoudsvorm. Maar het artikel paste wel in mijn feministische transitiefase en dus ging ik verder op onderzoek uit.
Hieruit blijkt dat ik de oversteek heb gemaakt van het hokje ‘cis-gender’ naar het hokje ‘gender-queer’, wat betekent dat je wars bent van hokjesdenken en dat je het principe man/vrouw ook loslaat. En daar zit dan ook weer wat dubbels in, want ik wil eigenlijk van al die hokjes af… Goed, je begrijpt: ik ben er nog niet uit.
Zoals veel vrouwen heb ik in een hele grote witte jurk de achternaam van mijn man aangenomen 12,5 jaar geleden en mijn meisjesnaam erachter geplakt – iets dat je deed omdat je ouders dat ook zo hadden gedaan en omdat je niet beter wist. Niet veel later schudden Katja en Thijs Nederland wakker door hun namen te behouden en daarachter de naam te plakken van hun geliefde: Katja Schuurman- Römer en Thijs Römer-Schuurman. Ik vond dat toen alleen maar uber-romantisch.
Nu, jaren later, heb dit alternatief eens voorgelegd bij manlief: wat nou als ik mijn meisjesnaam als eerste zou noemen en daarna die van hem erachter zou plakken? Een iets verbijsterd gezicht, maar geen harde ‘nee’ was zijn repliek.
Lees ook
Samenlevingscontract, geregistreerd partnerschap of trouwen: dit zijn de verschillen >
Gisteren was ik bij op het gemeentehuis om mijn Rijbewijs E achter B op te halen (ik mag nu met een paardentrailer achter mijn auto rijden) toen de dame achter de balie terloops vroeg of ik op mijn nieuwe rijbewijs ook ‘echtgenote van’ wilde hebben staan. Ik schrok, want dit was hét moment om mijn feministische fase naar een hoger level te tillen. Ik antwoordde dus met ‘nee’. Maar meteen twijfelde ik, want mijn kinderen hebben wel zijn achternaam. Ik besloot haar deelgenoot te maken van mijn feministische zoektocht en vroeg haar naar de naamsverandering die ik van plan was uit te voeren. Het goede nieuws is dat het puur de aanspreekvorm vanuit de overheid betreft en dat je het heel simpel via je DigiD zelf kunt veranderen.
Je begrijpt: hier ga ik iets mee doen. Misschien wel met een klein feestje of zo. Klein detail: ik moet wel mijn man nog aan boord van mijn feministische schip krijgen, maar daar heb ik zo mijn trucjes voor…
Helaas kan ik de achternaam van mijn kinderen niet veranderen. Ja het kán wel, maar als ik wil dat ze mijn achternaam krijgen in plaats van die van mijn man, dat moet dan via de rechtbank. ‘En een dubbele achternaam voor mijn kids dan?’, vroeg ik de vrouw bij het gemeentehuis hoopvol. Nope. In Nederland mag je geen dubbele achternaam aan een kind geven. Want als het betreffende kind dan weer zou trouwen en zijn of haar kind ook een dubbele achternaam zou geven, zit je ineens met vier achternamen. Kortom: een administratieve rompslomp, volgens de dame op het gemeentehuis.
‘Maar wacht even: dus je moet nog steeds kiezen voor óf de naam van de vader óf die van de moeder bij de geboorte? Dat staat dan alsnog een feministische vooruitgang in de weg?’, zei ik haar. Ze haalde haar schouders op en trok een ‘ik-kan-er-ook-niets-aan-doen-gezicht’.
‘Mam?’
‘Ja lieverd’
‘Als jullie een feestje gaan geven omdat papa ook jouw achternaam krijgt hè, mag ik dan ook een nieuwe naam uitzoeken?’
‘Voor- of achternaam?’, vraag ik mijn dochter verbaasd.
‘Voornaam natuurlijk! Ik vind Maria namelijk mwuah… En die mevrouw van de televisie heeft het ook gedaan. Dat was op het Jeugdjournaal’.
‘Hoe zou je willen heten dan liefje?’
‘Prinses Xanthippe III….’
‘Dat is goed lieverd, gaan we regelen’, en ik geef haar een kus op haar hoofd.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.