Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
We hebben het vroeger allemaal wel eens gefaket: hoofdpijn, buikpijn of ‘Ik voel me gewoon niet zo lekker’. En dan hoopte je dat je moeder of vader erin trapte en je een dagje thuis mocht blijven. Typisch iets voor kinderen, zou je denken. Toch willen mijn dochters tijdens dit onrustige coronajaar niets liever dan probleemloos de hele week naar school kunnen.
Dat blijkt maar weer als Maria woensdagochtend met betraande ogen op haar bedrand zit. Slechts twee dagen na de zomervakantie mag ze opnieuw niet naar de les. ‘Wie heeft er nú weer corona?’, vraagt ze met een ontdaan stemmetje. Ik voel met haar mee, maar al snel verandert mijn verdriet in woede. Ik leg je uit waarom, maar daarvoor moeten we eerst terug naar een paar weken geleden…
Het is één week voor de zomervakantie en de kinderen zijn, na wederom een pittig coronaschooljaar, moe maar in een uitgelaten stemming. De sfeer is top, en op een van de laatste dagen voor de vakantie worden de parallelklassen samengevoegd. ‘Ze doen toch al niet meer zoveel werk’, is de reden. Ik sta perplex, want hoezo doen ze ‘niet zoveel’ meer? Die kinderen liggen al tientallen schooluren achter! Ik hou m’n mond, maar als ik die avond hoor dat een kind uit een van de klassen corona heeft en alle leerlingen vervolgens tot de zomervakantie verplicht thuiszitten, ben ik in alle staten. What a way to end things…
Goed. De vakantie breekt aan en ik laat mijn boosheid los. Alleen het mondkapje in de Spaanse supermarkt verraadt dat we nog in een pandemie zitten, maar we laden op en de kinderen hebben zin in het nieuwe schooljaar.
Maar daar komt-ie: na één dag school krijgen mijn dochters opnieuw een klap te verwerken. Ze moeten, samen met 52 andere kinderen, weer in quarantaine omdat een leerling die avond positief is getest. Wat blijkt? De school had de twee parallelklassen op de eerste dag na de vakantie wéér bij elkaar gezet. Voor het groepsgevoel. Dat verzin je toch niet? Hoe kan een school nu weer exact dezelfde fout maken? Lag er geen protocol klaar?
Lees ook
Memo gemist: ‘Ik vergat mijn dochter op te halen van school’ >
Als ik die middag op school een Chromebook kan afhalen, kom ik Maria’s juf tegen. Ik vraag haar waarom er niet meteen adequaat is gehandeld als het om homescholing gaat.
Ze geeft me een medelevende glimlach en zegt doodleuk: ‘Omdat de directrice en ik hebben besloten dat onze nachtrust belangrijker was dan een halve dag thuisscholing.’ Mijn panterbroek zakt terstond af….
Het is zondagavond. We doen een test. Negatief. Maar voor Maria is het positief, want ze mag weer naar school en kan haar geluk niet op.
De enige die ‘schoolziek’ is, ben ik. Maar ik fake het, geef mijn dochter de volgende ochtend een dikke kus en wens haar een fantastische dag.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.