Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
“Wat goed dat je er bent!”, roept de voor mij onbekende gynaecoloog als ik haar steriele kamer binnenloop. Ik wil bijna achterom kijken of ze het wel tegen mij heeft.
“Uh, ja..”, stamel ik.
“Weet je wat het is, vrouwen zoals jij zouden er gewoon meer van moeten zijn,” vervolgt ze. Mijn brein voelt nu als een op hol geslagen flipperkast. In split seconds ga ik het gesprek met mijn huisarts na. Wat heb ik haar allemaal verteld om deze verwijzing te krijgen? Heb ik wellicht schromelijk overdreven? Kan ik nog wel eens doen. Maar nee, volgens mij niet.
Wat heb ik haar allemaal verteld om deze verwijzing te krijgen? Heb ik wellicht schromelijk overdreven?
Ik heb gezegd dat ik soms wel, en dan weer ineens niet regelmatig ongesteld ben. Ja, dat heb ik gezegd. Wat nog meer? Oh ja, dat ik de laatste twee jaar echt mega veel last heb van PMS (pre-menstrual syndrome). De periode vlak voordat het feest losbarst, kan de duivel een paar dagen vrij nemen. Want me and my hormones will do the job. En dan vooral tegen de mensen die ik eigenlijk het liefste vind.
Hmm, wat nog meer? Of ze mij erbij kon helpen, omdat mijn iets oudere vriendinnen zie lijden en ik Oprah Winfrey ooit heb horen zeggen dat je de overgang—en ook de perimenopauze (de begintijd van de overgang)—te lijf moet gaan met hormoonbehandelingen. En dat ik deze keer niet the last to know wilde zijn. Maar verder heb ik echt niets gezegd wat dit soort ontvangst zou verklaren.
De gynaecoloog vervolgt haar enthousiaste monoloog en zegt dat er veel te weinig wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar vrouwen, dat het vooral door mannen is gedaan, etc. etc. Voor degenen die mij een beetje kennen: dit gesprek is koren op mijn feministische molen. Ze voelt als een nieuwe beste vriendin en ik voel mijn tranen opkomen. Ik wil haar ook vertellen dat ik in een scheiding lig, maar ik herinner me gelukkig op tijd dat dat niet haar specialisme is.
Die afspraak staat volgende week woensdag gepland. Yep, working on my list. Goed, ik ben dus overdonderd door de empathie die ze mij verleent. En als je nu misschien denkt, “Ja maar Patrice, dit is natuurlijk een privékliniek vol Dolle Mina’s” dan heb je het mis. Dit is een oerdegelijk ziekenhuis aan de rand van Haarlem. Ze stelt me vervolgens allerlei vragen en we komen tot de conclusie dat we het rustig en in stappen gaan aanpakken.
Ik mag bloedprikken, we plannen een afspraak voor een echo en ik krijg een paar opties van hormoonbehandelingen mee naar huis. Zodat ik er rustig over kan nadenken of kan bespreken met vriendinnen die al meer ervaring hebben op dit gebied. Wat een verademing, deze vrouw. Ik zit er nu serieus over na te denken om van haar een standbeeld te laten maken. Beetje crowdfunding bij mijn progressieve vrienden en hoppa, beeldje voor het ziekenhuis. Hebben we meteen weer een vrouwelijk standbeeld tegenover al dat patriarchale mannelijke beton. Of loop ik nu te hard van stapel? Oh wacht… it’s that time of the month… Ach weet je, het kan geen kwaad om eens te kijken wat zo’n standbeeld kost…
To be continued…
Eerder schreef Patricia al hoe de op hol geslagen hormonen een driekoppig monster van haar maken. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.