Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke week schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Bruin brood doordeweeks, wit brood in het weekend. Evenals één glaasje cola en één bakje chips. Dat was mijn jeugd. En ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder stress had over Nutri-Scores. Het was gewoon elke avond een avg-tje. Voor iedereen die na 1990 is geboren, dit is een afkorting van aardappels, vlees en groente. Doorgekookt weliswaar. Mijn moeder was geen keukenprinses en als ze het een keer beu was dan sommeerde ze mijn vader Chinees te halen. Waar mijn vader heel blij van werd, want dat betekende een biertje en een bakje kroepoek tijdens het wachten. En een vriendelijke, in de ogen van mijn vader een flirterige, blik van de Chinese dame achter de balie. Het eten bij ons thuis was eenvoudig en vrij van moreel schuldgevoel. Zowel voor de dieren, de natuur als mijn moeders geest.
Lees ook – ‘Ik kan geen komkommerkerstboom meer zien’ >
Toen ik zo’n dertien jaar geleden voor het eerst moeder werd, vlogen de waarschuwingen voor E-nummers je om de oren met op de achtergrond de lactatie-politie. Dat mag niet, dat moet je je baby
écht niet geven, dat moét je juist wel doen. Pfff… Daar stond ik dan in de keuken, ploeterend, maar eigenlijk kansloos vanaf het begin met een staafmixer in mijn hand. En maar weer andere hapjes bedenken voor mijn baby. De pieper waar ik mee was opgegroeid, was vervangen door een zoete aardappel. Leuk en lekker hoor, maar niet te schillen. Wat een k-klus!
Op een gegeven moment was ik zo klaar met al die moreel verantwoorde hapjes dat ik woedend in de auto ben gestapt en mijn hele winkelwagentje tot de rand met Olvarit heb gevuld. Heel zelfverzekerd liep ik naar de kassa. Ja, tot ik een mede-moeder tegenkwam in het laatste gangpad. Haar blik viel op de niet zo gevarieerde inhoud van mijn wagentje en daarna kreeg ik een zeer verwarde blik mijn kant op. Fuck. Betrapt. En het allerergste was toch wel dat mijn eigenwaarde daar ineens gesquasht tussen de potjes lag. Verdrukt tussen de E-nummers en fabrieksprut.
“Op een gegeven moment was ik zo klaar met al die moreel verantwoorde hapjes dat ik woedend in
de auto ben gestapt en mijn hele winkelwagentje tot de rand met Olvarit heb gevuld”
Als je denkt dat moeders vandaag de dag het makkelijker hebben dan heb je het goed mis. Vandaag de dag word je niet alleen misleid door je eigen gevoel, maar door de hele supermarktbranche. Op de meeste producten zit tegenwoordig een Nutri-Score. Dat is een voedselkeuzelogo van de overheid. Het geeft producten op basis van een letter uit het alfabet een ranking. De groene A betekent ‘gezond’ en de rode E betekent ‘nope, niet goed bezig mevrouwtje’. Alleen wat ik niet wist, is dat het per categorie gerankt wordt. Dus je kunt een groene A krijgen op een vieze, vette pizza die absoluut niet gezond is, maar wel toevallig ‘gezonder’ dan die pizza met salami die nog véél ongezonder is. Alleen denk je als consument door het misleidende groene A-tje dat je goed bezig bent.
Nou ga daar maar aan staan! Succes aan alle newbie moeders. Je kunt altijd nog terugkeren naar het
ouderwetse avg-tje als je het echt niet weet. Alleen dan wel met de worst van de vegetarische slager…
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.