Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik heb kortgeleden een vriendin, die ik nog niet zo lang ken, beloofd om haar spermadonor te zijn. Ze had geen goed gevoel gehad bij de man die ze aanvankelijk als donor op het oog had en nu is er plots nog maar weinig tijd over. Ze is 42 en dan dringt de tijd.
Op een of andere manier komt het donorvaderschap steeds op mijn pad. Ik heb al een waanzinnig leuke donorzoon van negen die ik ook met enige regelmaat zie, maar daarbuiten is me nog een keer of drie gevraagd of ik als donor zou willen helpen iemands babydroom uit te laten komen. Is het omdat mijn mannelijke energie goed in balans is? Of juist mijn vrouwelijke? Kunnen vrouwen onbewust voelen of een man flink vruchtbaar is of niet? Wat ik met vijf kinderen natuurlijk wel ben. Of komt het misschien omdat ik als kind altijd droomde van een groot gezin en dat het universum dat heeft onthouden ofzo? Feit is dat het eens in de paar jaar voorbijkomt. Zelfs nu dus nog, op mijn 53ste.
Natuurlijk ga ik bij dit soort grote beslissingen niet over één nacht ijs. Ooit zat ik bij een kliniek in de receptie te wachten voor het intakegesprek waaruit mijn 9-jarige is ontstaan en daar keken wachtende stelletjes me aan van ‘Zou dat onze donor zijn?’. Dat onbekende leek mij toen helemaal niets. Mijn hele lijf zei dat ik mijn DNA alleen aan een bekende wilde doneren. Iemand van wie ik wist dat diegene liefdevol en oprecht in het leven staat.
En zo gebeurde het dat ik laatst in mijn autootje zat onderweg naar het huis van die vriendin om te doneren, via zelfinseminatie. Het was een rit van hoop en vrolijkheid en een heleboel verantwoordelijkheidsgevoel. Ik had dan wel ja gezegd, ik voelde ook dat het proces me zwaarder viel dan tien jaar geleden. Al anderhalve week dacht ze dat ze ieder moment haar eisprong zou hebben en al die tijd stond ik op scherp. Ik dacht terug aan de appjes over en weer over de voorwaarden in het donorcontract. Twaalf maanden doneren, geen ouderlijke verplichtingen, het kind heeft recht op omgang met de biologische vader als het dat wil, dat soort dingen. Dat was gelukkig allemaal geregeld
Op de tafel zag ik het plastic potje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen Giechelend en gespannen deed ze de deur open. We gaven elkaar een knuffel. Ja, want wat doe je als iemand zo meteen een spuitje met jouw specimen bij zichzelf naar binnen gaat brengen? We dronken wat thee en water en toen was het tijd om te leveren. Op de tafel achter ons zag ik het plastic potje met dekseltje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen. Als een soort zestienjarigen zaten we daar.
Wie zou het hoge woord eruit gooien?‘ Zal ik dan maar ehh…’ haperde ik.‘Ehh ja…’ haperde zij terug. Ongemakkelijk stonden we op en trok ik me terug in de badkamer. Niet veel later zat ik in de auto terug naar huis en wenste ik dat ‘het in een keer raak zou zijn’. Afwachten is het en fingers crossed. Want hoe mooi zou het zijn als de droom van deze volgens mij superlieve moeder in de dop op het nippertje toch nog uit zou kunnen komen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag