Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik ben geëmigreerd afgelopen week. Naar Spanje. Samen met twee van mijn kids. Die stonden ook te springen. In september was ik het opeens zat (nou ja, al veel langer, maar ik zat even thuis na een knieoperatie en plots ging er een balletje rollen). Benzine duurder, gas naar recordhoogte, de boodschappen die maar duurder en duurder worden, hele volksstammen die moeite hebben een dak boven hun hoofd en dat van hun kinderen te vinden, regeltjes hier, regeltjes daar, regentjes hier, regentjes daar, teveel gedoe, te weinig elektriciteit dus overal oerlelijke windmolens en velden vol zonnepanelen, boeren pesten, iedereen lekker bang maken in de krant en op tv en figuren als Marc Rutte die de menigte lekker klaarstomen voor oorlog. Op-zou-ten.
Nou ja, dat deden wij dus; de kids en ik. En nee, natuurlijk is Spanje niet het beloofde land waar nooit iets gebeurt, maar het weer, de vrijheid, de mogelijkheid een bubble te creëren waarin ik niemand tot last ben en niemand mij tot last is, een volle tas boodschappen voor minder dan de helft van wat het kost bij mijn plaatselijke Castricumse supermarkt, de uitgebreide natuur, de zee, de zon, de zon en o, de zon.
Dat zou ik ook wel willen, maar ja, mijn baan, mijn hypotheek, mijn zieke schoonmoeder…
‘Nouuuu, wat dapper,’ zeiden veel mensen die van mijn plannen hoorden. ‘Dat zou ik ook wel willen, maar ja, mijn baan, mijn hypotheek, mijn zieke grootmoeder, mijn schoolgaande kind, mijn dit en mijn dat.’ Honderdduizend redenen hadden ze om deze stap niet te maken. Wat ieders goed recht is natuurlijk. Dromen alleen is ook fijn en misschien is het Nederland van nu ook wel de droom van heel veel mensen.
Voor mij was het tijd om te gaan en voor mijn twee schatjes ook trouwens. Het slaafse schoolsysteem waarin iedereen platgewalst wordt tot brave werknemers, gehoorzame burgers en soldaten was niets voor hen. Magister, mentoruur en Zermelo, no thank you. Toetsweek… wie heeft er bedacht dat het fijn is voor kinderen om ze een paar keer per jaar een ruime week met elke dag stapels toetsen in te rammen? Gepresteerd moet er worden, alles en iedereen samengeperst tot cijfers en niveaus.
Maar wat mij opviel toen ik mijzelf en de kids uit ging schrijven bij het gemeentehuis was dat ik aan een handgeschreven toestemmingsverklaring van de niet aanwezige moeder genoeg had om onze kinderen uit te schrijven en ze mee te nemen naar het buitenland. Ik had verwacht dat de moeder op z’n minst in persoon mee moest komen naar de afspraak met haar paspoort om te zeggen ‘Ja, mijn kinderen mogen zonder mij emigreren.’ Hoeveel kind-ontvoeringen zijn er tenslotte wel per jaar? Maar nee hoor, ik leverde een (overigens wel echt door hun moeder handgeschreven) a4’tje in samen met een foto van haar paspoort en dat was voldoende. Geen toetsing, geen belletje of navraag. Een simpel handgeschreven briefje did the job.
Nu zit ik hier aan het zwembad van mijn tijdelijke huurhuis mijn column te schrijven in de zon, terwijl de kinderen om me heen aan het voetballen zijn. Een nieuw hoofdstuk, een nieuwe droom is begonnen. Wat zijn jouw dromen? Waar zou jij blij van worden? En wat houd je tegen dit realiteit te laten worden?
Meer columns van Patrick lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Anne (47) geeft les aan groep 1/2 en stond met alle ouders op de ouderborrel.
Het contact tussen Jaimie Vaes, Lil Kleine en hun zoon Lío gaat nog altijd moeizaam. Jorik, zoals de rapper echt heet, zou zijn zoon sinds zijn verjaardag in oktober niet meer hebben gezien.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (3,5 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.