Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Wat ik nu ga zeggen kan me zomaar mijn baan hier gaan kosten. Ik schrijf eigenlijk nooit reviews online over de betrouwbaarheid van websites of over een restaurant dat ik bezocht, maar nu wordt het toch tijd eens goed de waarheid te zeggen. Over mijn werkgever. Ik word hier namelijk behandeld op een manier… het is beneden alle peil!
Ik kan me niet voorstellen dat niet veel meer werknemers dit ervaren. Daarom wordt het tijd dat het hoge woord eruit is. Anderen waarschuwen. Het is gewoon niet waar ik voor getekend heb toen ze me hier aannamen. Om te beginnen; het werk is dus van supervroeg tot superlaat, maar urenregistratie; nada. Vaak moet ik beschikbaar zijn in de nacht of adhoc, maar een fatsoenlijke functieomschrijving??! Nee, natuurlijk niet. En job-inhoudelijk schort er echt nogal wat aan. Bij mijn functioneringsgesprekken nooit kritiek, maar nu?! Mij is nooit verteld wat een monsters mijn werkgevers hier eigenlijk zijn.
Bij mijn functioneringsgesprekken nooit kritiek, maar nu?! Mij is nooit verteld wat een monsters mijn werkgevers hier eigenlijk zijn
Toen ik werd aangenomen voor deze baan waren ze innemend, schattig, knuffelbaar zelfs, oh en als ik een vraag stelde kreeg ik antwoord. We zongen liedjes en de bazen luisterden als ik hen voorlas uit bedrijfsliteratuur als De Gruffalo en Jip & Janneke. Oké, ze spuugden, kwijlden en plasten me regelmatig onder, maar hun geschater en oprechte glimlachen maakten alles goed. Avonden, nachten, maandenlang hield ik de wacht, zonder slaap. Ik hield hun agenda’s bij. Geen belangrijke afspraak hebben ze gemist. Troostend en wiegend liep ik met hen door de gangen tot ze sliepen, eindeloos maakte ik maaltijden voor hen klaar. Zonder klachten.
Maar in de loop der tijd namen ze mijn werkzaamheden steeds meer als vanzelfsprekend. Schone handdoeken, één keer of niet eens gedragen kleding, ondergoed, vieze borden, bestek, snoeppapiertjes, telefoonopladers, alles gooiden ze plots op de grond. Mijn opgevouwen was smijten ze door de kamer, omdat het shirtje dat ze zoeken precies onderop de stapel ligt. De bedrijfskantine is twee minuten nadat ik mijn kont heb gekeerd weer een chaos en als ik er iets van zeg snauwen ze me af met woorden als bro en niffo.
Ik heb al gedreigd dat ik ontslag neem als het niet verandert, maar het lijkt alsof ik tegen dovenmansoren praat. En over oren gesproken. Die eten ze van mijn kop! Zelfs mijn eigen lunch is niet veilig. Laatst kocht ik voor het hele bedrijf een kilo zoete aardbeien en een spuitbus slagroom. Maar blijkbaar had de directie een online privémeeting met andere bazen, want in hun directiekamer lagen alleen nog de kroontjes. Sterker nog, volgens mij was het helemaal geen werkoverleg en zaten ze gewoon te gamen.
Als er gekookt, gewassen, opgeruimd of weggebracht moet worden tolereren ze me. Net als wanneer er een telefoon vervangen of gekocht moet worden, of dure merkschoenen, maar laatst was er een bedrijfsfeestje en toen werd ik keihard verbannen, naar de zolder! Bedrijfsgevoelige informatie houden ze weg en foto’s en verhalen krijg ik ook al niet te zien. En toch, ik lijk wel niet goed wijs, toch vind ik dit in potentie verdorie de mooiste job die ik ooit heb gehad.
Eerder schreef Patrick over de verhuizing met zijn kinderen naar Spanje. Lees hier waarom hij vertrok.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
