Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Dwangneuroses, smetvrees, wie heeft er geen enkele? Mijn kids hebben er een paar en ik vroeger (en stiekem nog steeds) ook. Hoe ga ik daar als ouder mee om?
2016. Het is bedtijd en mijn bedrituelen voor Rikki (6) en Jazz (4) zijn in volle gang. Verhaaltje voorlezen, knuffelen, een laatste slaapliedje zingen en dan een minuut of tien de deken straktrekken tot er geen enkel vouwtje meer in zit. ‘Zo,’ zeg ik met een flinke dosis don’t you fucking dare in mijn stem, ‘die ligt goed. Geen rimpeltje meer te zien…’ Aan de kleine Rikki zie ik al hoe laat het is. Onbehagen zoekt via haar ogen naar houvast. ‘Ik… voel… bobbels… Ik voel bobbels. BOBBELS!’ En paf! Daar schopt ze het dekbed weg. Ik smoor een vloek tussen mijn lippen. Dan pak ik het dekbed van de grond en begin het hele dekbedproces opnieuw. Randjes aan sokken, labels aan onderbroeken, van alles dat uitsteekt aan kleding raakt mijn meisje van slag. En nog steeds moeten die labels er à la minuut uit als ze iets gekocht heeft. Ik probeer haar af te leiden, rustig te houden, maar de drang van binnenuit is te groot. Ik word er af en toe schreeuwend gek van.
“Onbehagen zoekt via haar ogen naar houvast. ‘Ik… voel… bobbels… Ik voel bobbels. BOBBELS!'”
2022. ‘Papa!’ Ik hoor de stress in Jazz’ stem.
‘Wat is er?’
‘Waarom heb je mijn spullen verplaatst?’
‘Heb ik niet.’
‘Wel! Je weet dat ik mijn tandenborstel, de tandpasta, mijn deo en mijn gel hier op het hoekje van de wastafel heb staan. Iemand heeft ze verschoven!’
Tomaatjes of andere losse ingrediënten op zijn bord die tegen de komkommerstukjes aan liggen, het gevoel van eierdozen tegen zijn vingers, houten spatels of zo’n tray waarin fastfoodrestaurants de drankjes meegeven, hij gruwelt ervan. En ik probeer mee te veren en het tegelijk niet erger te maken.
Lees ook – ‘Dronken boeren rollend in de modder, wat heb ik daar te zoeken met mijn 4-jarige?!’
Als geen ander weet ik hoe zulke situaties voelen. Zittend in de auto naast mijn vader sprong ik op de snelweg standaard kilometerslang van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. En elke keer dat ik als 16-jarige het vleesmes moest afdrogen, worstelde ik met de gedachte dat ik mijn vader (die de afwas stond te doen) ermee in zijn zij prikte. Jarenlang hield ik mijn adem in als in de bus naar school achter me ‘een vies iemand’ zat te ademen en nog steeds raak ik in openbare gelegenheden liever geen kranen aan. In de toiletten van de Ikea maak ik er een sport van om met mijn schoen tussen de deurklink om mijn as te draaien zodat de deur opengaat. ‘Doe normaal’ zeggen mensen weleens, maar als ik moet kiezen; 150 verschillende soorten urinebacillen van wildvreemden aan mijn hand of niet… tja, dan liever niet. Het is een laatste overblijfsel van mijn eigen drang tot het hebben van schijncontrole. Ik werkte ooit als entertainer op Mallorca en bij tweemaal daags eten van een door de toeristen geplunderd buffet moet je wel. Het was ook superinconsequent, want een warme vork uit de vaatwasser die iemand anders blijkbaar al had gebruikt vond ik vies, maar zoenen met verschillende meiden niet.
Mijn dochter lijkt goed over haar triggers heen te groeien en mijn zoon zei laatst uit zichzelf dat hij wel iets wilde doen aan ‘zijn gedachten’. Wat een stap voorwaarts; het besef dat je je wilt ontwikkelen is een eerste belangrijke pijler naar loslaten, of juist omarmen van wat je dwarszit. Dus daar maakt in dit geval zijn moeder werk van.
Erover praten, erover leren, de gedachten opschrijven en er mindful mee omgaan zijn allemaal acties die kunnen helpen bij het leefbaarder maken van je gedachten. Ik heb begrepen dat veel mensen met dwanggedachten te maken hebben. Ik wens ze allemaal een effectieve herprogrammering van hun gedachtestromen en het inzicht toe dat ze al dan niet met hulp positieve stappen kunnen maken.
O, en herken jij dit? Weet dat je niet alleen bent of de enige met dit probleem. Liefs.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.