Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Hoe ouder mijn kinderen worden, zo lijkt het, des te bezorgder ik word als vader. Het neemt gekke vormen aan. Dacht ik dat het al heftig was om ze voor het eerst bij de crèche achter te laten? Toen kwam de eerste dag op de basisschool. Duizelig van het moment liet ik mijn soms huilende kindjes in hun klaslokalen achter, want ja – geen lang afscheid, werd er gesteld. ‘Dat maakt het juist lastiger voor je kind,’ zei de juf streng en ik schuifelde de gang op terwijl ik het gehuil van mijn kroost probeerde te negeren.
Ja, en nu zit een van dat geteisem dus in de brugklas en krijgt-ie nieuwe vrienden en die wonen verder weg. ‘Hi pap, mag ik wat geld om met wat vrienden naar een fastfoodrestaurant te gaan?’ ‘Wie zijn dat dan? En gaan jullie naar de stad? Ga je dat hele stuk fietsen? Door het weiland? En dan terug door het donker??? Zal ik je anders even brengen?’
Lees ook – Patrick: ‘Hoeveel vrouwen (en mannen) worden er mishandeld in hun relatie?’ >
Hoe ik het in mijn hoofd haalde. Hij ging die tien kilometer nog liever kruipen dan dat ik hem zou brengen. Hij wilde fietsen. Meteen worstelde ik met alle gevaren die hij tegen zou kunnen komen. Levensecht speelden de doemscenario’s zich af in mijn gedachtewereld. Maar ja, ik gun hem zijn ontwikkelende vriendschappen dus ik stortte wat extra euro’s voor een burgertje op zijn rekening en keek hem met pijn in mijn hart na toen hij de straat uit fietste. ‘Deel je wel je locatie? Je mag alleen als je voor- en achterlicht het doen, 18:30 uur staat het eten op tafel en laat even weten als je terugfietst en deel dan je locatie permanent.’ Het waren maar een paar van de voorwaarden die ik stelde. Hij knikte nog een soort van en weg was hij.
O mijn arme vaderhart. Malen, malen, malen. Hoe zou hij het hebben? Moet ie misschien toch een elektrische fiets? (nee!) Wat als zijn mobiel leegraakt en hij verdwaalt? Dat soort zeikerige oudergedachten had ik. Ja soms word ik moe van mezelf.
“Wat als zijn mobiel leeg raakt en hij verdwaalt? Dat soort zeikerige oudergedachten had ik“
Ondertussen keek ik of er al iets van zijn bankrekening gepind was zodat ik wist wat hij deed. Dat ging zo een uur of vier door. En toen ging de telefoon. Ik schrok. Even. Het was mijn 12-jarige. ‘Mag ik bij mijn vriend blijven eten? En we maken ook nog brownies. Dus het duurt nog even voor ik er ben.’ ‘Ja daag,’ reageerde ik mijn lange wachten af, ‘eet die brownies lekker een andere keer. Het is pikkedonker, je rijdt een heel stuk door het bos, en langs een drukke doorgaande weg. Nee. Ik wil dat je nú thuiskomt.’
‘Ja maar dit en ja maar dat.’
Het resultaat: ik zat in mijn auto en stopte bij iedere vluchtstrook of auto-uitwijkplaats langs de weg
terwijl op het fietspad naast me mijn kuikentje zich het zweet voor de ogen fietste tegen de wind en
de regen in. Het was maar tien kilometer, toch voelde het als oneindig. En het voelde goed. Ik was een
goede vader die zijn kind veilig thuis kreeg. Voor even was de angst weer gestild…
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag