Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Wat een klotegevoel. Ik ben net zo kwaad geworden door het gedrag van een van mijn kids dat ik uit woede de reep chocolade waar het om ging tegen de muur kapotgesmeten heb. Ik sloof me voor hen uit en mijn grenzen zijn rekbaar. Papa, mogen we een ijsje? Tuurlijk. Papa, mijn witte blouse zit in de was en ik heb hem NU nodig. Kun jij per direct alles uit je handen laten vallen?! Uiteraard. Papa, het regent. Kun jij me naar school/basketbal/theater/mijn vriendinnen/het hang out-veldje/de supermarkt/je grootmoeder brengen? Mogen we een hond en ja dan gaan we haar èèècht zelf uitlaten… not. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Natuurlijk heb ik alles voor hen over en ben ik de liefdevolle vader die ik hen toewens. Ik kan niet anders. Daar verwacht ik geen complimenten voor en tegelijk, ja tegelijk zou wat dankbaarheid van hen fijn zijn. Want beseffen dat je dankbaar bent is de sleutel tot je gelukkig voelen is mijn overtuiging. Lees die nog een keer en laat hem binnenkomen: Beseffen dat je dankbaar bent is de sleutel tot je gelukkig voelen. En die les aanreiken is zo’n beetje de essentie van alles wat ik doe op deze aardbol; de kans zo groot mogelijk maken dat mijn kinderen gelukkig zijn en uitgroeien tot evenwichtige jongvolwassenen die het leven vieren in voor- en tegenspoed.
Hoe kan het dan dat ik me soms toch zo laat meevoeren op mijn irritaties en emoties dat ik ‘compleet de pan uit’ kan flippen als ze aanhoudend lak hebben (het zijn pubers, I know) aan alles wat ik voor hen doe?!
Een van de kids had deze week zijn afscheid van de basisschool. Om dat te vieren ging de hele klas op de laatste ochtend samen picknicken in het park. Mijn boef fantaseerde al dagen over de lekkere dingen die hij mee zou nemen. Al zijn favoriete dingen noemde hij op; frikandelbroodje, chocolade, donuts. Dus toen ik de middag voor de picknick in de supermarkt was voelde ik een vlaag van dankbaarheid voor zulke leuke kids opkomen en kocht ik al die dingen die mijn kuikentje zo heerlijk vindt.
Eenmaal thuis, bleek dat he-le-maal niet goed. Hij had het zelf willen halen. Dus die gooide boos zijn kont tegen de krib. Ik schraapte mijn geduld bij elkaar en probeerde hem te bereiken. Maar wat ik ook deed hij werd alleen bozer en onredelijker. En toen bleek dat hij gewoon maar vast het blikje drinken zonder te vragen op had gemaakt, en op het punt stond de reep chocolade aan te breken – omdat hij zo zelf toch nieuwe ging halen – welde een golf van boosheid in me op. Ik griste de reep van de bank en smeet die scheldend tegen de muur. Een regen van chocola daalde neer.
“Ik griste de reep chocola van de bank en smeet hem met volle kracht tegen de muur”
Onze Labradoodle dook er meteen op en daarvan ging zoonlief nog meer in de stress. Vanaf de dag dat we Luna hebben is het mantra hier ‘Pas op, honden kunnen doodgaan aan chocola!’ Een ander mantra dat ik leef is ‘Nooit het huis verlaten zonder het goed te maken’ na een ruzie. Maar nu even niet! Om rustig te worden stapte ik in de auto. En op dat moment, of eigenlijk al tijdens het schreeuwen zelf, kwam dat rotgevoel van schuld en bezorgdheid. Heb ik hem nu beschadigd?
Nogmaals, ik hoef geen medaille, maar ik wil ook graag gezien worden, juist door diegenen die het allerdichtst bij me staan. En als dat dan niet gebeurt schreeuwt het kind in mij ook juist tegen hen die zo dicht bij me staan het hardst. Zoetzure ironie. Nou Jeugdzorg, kom d’r maar in…
PS: Ik lijk wel schizofreen, het ene moment kan ik kwaad zijn en het volgende vervuld van liefde. Net na de uitbarsting ontving ik de bevestiging dat mijn zoon en ik naar de Zwarte Cross gaan. Dat doen we al jaren, een prachtige en zelfs ontroerende traditie. Dus toen ik hem appte met Zaterdag gaan we naar de Zwarte Cross, mister, kus pap en ik daar (lul) achter zette, kreeg ik niet alleen lach-smileys maar ook kus-emoticons terug. Alles was weer goed. Op dat knagerige gevoel diep in mij na.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.