Patrick: ‘Er heerst een stille pandemie van ongelukkige kinderen of lijkt dat maar zo?’

Ik schrok ervan. Naast me zat een goede vriend die zijn hart bij me uitstortte. Hij had net ontdekt dat zijn zoon van 14 zo doodongelukkig is en zichzelf zo lelijk vindt dat hij zichzelf bekrast tot bloedens toe. Ook had hij hem al eens gevonden naast het treinspoor.

Toen ik wat om me heen vroeg bij ouders met jonge pubers, bleek bijna iedereen wel een situatie te kennen uit de naaste omgeving waarin jongens en meisjes kampen met depressies, een laag zelfbeeld, anorexia of automutilatie. Dat is toch verschrikkelijk. Het is een stil lijden dat zich afspeelt onder onze ogen.

Lees ook – ‘Ben ik te soft?’ Patrick veert liever mee dan dat hij straf uitdeelt >

De dopamine moet stromen

Ik trap natuurlijk een open deur in als ik zeg dat kinderen al vroeg verslaafd raken aan hun telefoons. Nog een filmpje, nog een, het houdt niet op. Ze spiegelen zich op kwetsbare leeftijd ongemerkt aan influencers die een onredelijk schoonheidsideaal nastreven, die elkaar pranken zonder rekening te houden met elkaars gevoelens. Challenge hier, challenge daar. En alles zo ideaal mogelijk afgeschilderd.

In mijn beleving maakt die constante prikkeling van filmpjes met een wauw-factor dat veel kinderen niet meer van het gewone dagelijkse leven kunnen genieten. En dat is op zijn minst zorgelijk. Alles moet over the top en zo bijzonder zijn dat je er O MY GOD bij kunt schreeuwen, want anders is het saai. De dopamine moet stromen en de onzekerheid neemt toe, want aan al die hoge nepstandaards kan niemand voldoen. Wat de oorzaak ook is, hoe pittig moet het zijn om vandaag een kind of puber te zijn en je staande te houden tussen al dat lawaai op die telefoons?

“Alles moet over the top en zo bijzonder zijn dat je er O MY GOD bij kunt schreeuwen, want anders is het saai”

Innerlijke pijn

De zoon van die vriend had zichzelf in zijn armen en benen zitten krassen omdat hij zoveel innerlijke pijn en boosheid voelde dat hij in zijn beleving letterlijk beter af was met tastbare pijn. Het bracht hem verlichting om erger te voorkomen.

In een podcast die ik vond later die middag vertelt dr. Nienke Kool, een heldin uit de verpleegkunde met een eeuwigheid ervaring in de GGZ, over hoe om te gaan met iemand die zichzelf beschadigt. Dat was zo hoopvol! Waar ik gedacht had datje tegen je snijdende kind zegt: ‘Niet doen!’ zei zij juist dat je de zelfbeschadiging niet moet afwijzen of veroordelen, omdat dat je kind vertelt dat je zijn gevoel afwijst. Dat verergert dingen juist.

Nog een paar van die punten; nooit doen alsof het er niet is. Nooit boos worden, laten voelen dat het kind gezien en gehoord wordt en dat alles er mag zijn om van daaruit samen naar hulp te zoeken. En ze had nog veel meer inzichten die verschil maken. Ik voel het. Hoe fijn zou het zijn als die deskundigheid veel wijder bekend zou worden, voor als ouders met zelfbeschadiging te maken krijgen?

Je bent niet alleen

Tegen al die mooie kinderen die door de innerlijke pijn, pesterijen en vervormde indrukken van zichzelf niet meer kunnen voelen hoe leuk ze zijn en tegen al die ongeruste ouders zou ik willen zeggen: Hou vol, je bent niet alleen, wees open en duidelijk, noem de dingen bij de naam, oordeel niet en zoek samen hulp of bied het aan, bijvoorbeeld via 113 of via een hulporganisatie. Er zijn best veel deskundigen
en ervaringsdeskundigen te vinden. Jouw gevoel mag er zijn en is niets om je voor te schamen. Er ligt een geweldig leven voor je.

Die vriend is na het luisteren van de tips uit de podcast in elk geval met zijn zoon in gesprek gegaan en hopelijk is daarmee een eerste stap gezet naar het helen en omarmen van de pijn. Ik wens het iedereen toe, liefs Patrick.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.