Patrick van Rhijn (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn columns put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Er loopt een smiechterig ettertje rond in de omgeving van mijn zoon en ik kan er niets tegen doen. Het gaat hier over kinderen van elf jaar dus ik geef het kereltje een andere naam (Jeffrey*, red.), laat in het midden of hij bij hem in de klas zit, in zijn sportteam of dat hij bij ons in de buurt woont en zo bewaak ik zijn privacy, maar wat moet ik me inhouden.
Vooropgesteld, mijn zoon haalt ook echt weleens streken uit. Maar al langere tijd voel ik aan mijn vaderlijke water dat Jeffrey mijn zoon structureel buitensluit en anderen tegen hem opzet. Hem tijdens het gamen met een groepje vriendjes steeds uit de groep gooien, hem stilzwijgen in gezelschap, tijdens voetbal geen enkele bal naar hem overspelen, met anderen fluisteren waar hij bij staat, dat soort kleine maar o zo duidelijke dingen. En binnenkort houdt Sam, met wie Jazz vaak optrekt, een slaapfeestje. Alleen, Jazz wordt niet uitgenodigd, ‘Want,’ zei Sam toen hij bij ons thuis aan tafel zat, ‘ik zou jou er ook heel graag bij hebben, maar dan komen Jeffrey en anderen niet.’ Jazz knikte er begripvol bij. Maar mij sneed het door mijn ziel. En wat doe je dan als ouder? Precies, niks. Nou ja, jezelf opvreten, vanwege het gevoel van falen, want je ziet het, je hoort het en je voelt het en je kunt er niets aan doen, want dat is niet cool natuurlijk; je vader die voor je in de bres springt.
‘Je kunt er niets aan doen, want dat is niet cool natuurlijk; je vader die voor je in de bres springt’
Tot afgelopen weekend. Ik zat samen met Jazz een Netflix-serietje te kijken op de bank, wat snoep en chips erbij, gezellig, toen zijn mobieltje ging.
‘Hey,’ zei Jazz vriendelijk.
Een moment later legde hij zonder nog iets te zeggen zijn telefoon weer weg.
Ik keek vragend opzij.
Mijn zoon haalde zijn schouders op. ‘Dat was Jeffrey*. Ik geloof dat hij dacht dat ik met Sam* wilde spelen ofzo, want hij zei alleen ‘Zo, en nu ben ik met Sam en jij niet, dus fuck you!’ En toen hing hij op.’
Even viel ik stil. Toen werd de leeuw in mij wakker. ‘Wtf!’ zei ik ferm tegen mijn welpje. ‘Effe normaal doen! Zal ik hem bellen? Of zijn ouders? Dan is het zo over.’
‘Wat denk je zelf?’ antwoordde mijn zoon resoluut. ‘Natuurlijk niet. Wat denk jij nou? Zo praten we soms gewoon, pap. Niks aan de hand. En ik ben niet iemand die zijn vader erbij gaat halen.’
Een mix van trots en boosheid maakte zich van me meester. Die schat zat het hier voor zijn kwelgeest op te nemen. Weer dat gevoel van falen als vader, als beschermer. Ik bekeek hem goed. Huilde hij vanbinnen of liet hij dit werkelijk zo makkelijk van zich afglijden?
‘Echt,’ zei ik, ‘ik wil hem zo graag bellen nu. Ik wil dit stoppen.’ In mijn hoofd visioenen van hoe ik hem en zijn ouders aansprak in rake bewoordingen.
‘Dat ga je niet doen, pap. Dat zou dingen juist alleen maar vervelender maken. Serieus, ik vertel jou nooit meer wat.’
In mijn hoofd tolde het. Nooit aan zijn wil voorbij gaan en hem verraden. Als ik iets niet zou verdragen is het dat mijn zoon denkt dat hij niets meer met me zou kunnen delen.
‘Sorry,’ zei ik. ‘Nooit zou ik iets doen tegen jouw wil, want ik zit altijd in jouw team. Ik vind het alleen zo gemeen. Maar ik vind het wel heel sterk hoe jij ermee omgaat.’
Jazz legde zijn hand op mijn arm en glimlachte naar me. ‘Het is oké, pap, hij weet niet beter, maak je niet druk.’
‘Als ik iets niet zou verdragen is het dat mijn zoon denkt dat hij niets meer met me zou kunnen delen’
Ik sloeg mijn arm om mijn jongen en vertelde hem hoe trots ik op hem ben. En op een vreemde manier kreeg ik een gevoel van medelijden, met Jeffrey. Overduidelijk heeft die jongen issues met zijn zelfbeeld, waarom zou hij zich anders beter proberen te voelen over de rug van een ander? Net als al die andere stille en niet zo stille pestkoppen die ons land rijk is. Ik wens ze de kracht, de zelfliefde en het relativeringsvermogen toe waarmee Jazz dit opving. Hoe zou jij zoiets voor jouw kind opgelost hebben?
*De namen van Jeffrey en Sam zijn veranderd vanwege hun leeftijd en privacy.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.