Patrick ging voor zijn kinderen all inclusive en kwam van een gloeiendhete kermis thuis

Hier zit ik dan. In Turkije in de schaduw bij het all inclusive resortzwembad. In de zon – en dat wist ik al – op zo’n strandbedje is niets voor mij. Maar ja, de kids, hè. Die vinden dit leuk, met leeftijdgenoten de hele dag in het zwembad liggen en ’s avonds met hun zongebruinde gezichtjes in groepjes over de terrassen zwerven op zoek naar verbinding.

Lees ook – Patrick besloot om nog een vriendin te helpen met nog een donorkindje: ‘Fingers crossed‘ >

Holy fuck

Terwijl ik hier zo zit te zweten, boort zich een ijzig geluid in mijn bewustzijn. Een schreeuwend joch in het zwembad. Nederlands. Zijn ouders proberen hem te negeren. Hij krijst en schopt en trapt om zich heen op zijn zonnebedje. Als hij bijna doorheeft dat ze niet gaan reageren wordt hij stiller, maar precies dan zegt zijn moeder alsnog dat hij op moet houden. Het teken voor het joch, ik schat hem een jaar of zes, om het weer op een schreeuwen te zetten. Het nepgejank gaat door merg en been. Ik vervloek mezelf nogmaals dat ik dacht dat het leuk zou zijn om met mijn kids naar een resort te gaan in Turkije. Holy
fuck.

“Het nepgejank gaat door merg en been. Ik vervloek mezelf nogmaals dat ik dacht dat het leuk zou zijn om met mijn kids naar een resort te gaan in Turkije”

Opzouten

Inmiddels maken de ouders nu ook ruzie met elkaar. Moeder sleurt haar schreeuwende kind aan een arm mee door het water. ‘Iedereen lacht jou uit hoor.’ Ze wijst om zich heen naar willekeurige mensen. Ook naar mij op het aan het zwembad grenzende palmbladerenterras. Niemand lacht. Dit kutkind moet opzouten. En zijn nu hardop scheldende ouders ook. Met stijgende verbazing kijk ik naar het tafereel. Hoe kan het dat niemand dit fijn vindt en het toch gebeurt? Het kind vindt het niks, die ouders lopen erop leeg, maken amok met elkaar in hun zwemkleding voor een vol zwembad met toeschouwers. En die toeschouwers? Die kunnen ook niet ontsnappen aan dit allesoverheersende gekrijs, worden er ook zichtbaar krankzinnig en geïrriteerd van. Of spreek ik nu alleen voor mezelf? Uitgeput druipen de ouders en het kind af.

Als wespen

Zo meteen gaat het all inclusive restaurant weer open. Dan duiken we met z’n allen als wespen, vliegen, mieren en aasgieren weer op de stapels eten in de buffetzaal. Hoeveel toetjes passen er op een bord? Hoeveel sushi kan die zwetende Duitser voor mij op zijn bord stapelen? Jagen op een tafel die net in
de luchtstroom van de airco staat, dringen voor een drankje. Duwen, trekken en nog meer dringen voor een pannenkoek met chocola of voor zwaar doorbakken kipfilet met mangosaus. Ik krijg er nu al bijna weer trek van.

Je weet maar nooit

Met z’n allen naar het resort in de zon. Ik had het nog nooit gedaan, en ik denk niet dat het hierna ooit nog gebeurt. Alhoewel, ik ken mezelf, als deze ervaring wat naar de achtergrond is gezakt en mijn ‘afgeboren aanwijking’ om het de kids naar hun zin te maken de kop weer opsteekt, weet je het nooit. Ik hoop alleen wel dat de ouders van dat schreeuwende joch dan inmiddels hebben besloten hem tot zijn 18de thuis te laten! Welkom thuis weer iedereen!