Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en
heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik had eens een in Nederland wonend Zwitsers* vriendinnetje. En precies op de dag dat ik het met haar uit ging maken een jaar of zes geleden, vertelde ze me in datzelfde gesprek dat ze zwanger was. Ik schrok me werkelijk kapot. Ze stelde ook dat ze het kindje – no matter what – zou gaan houden.
Mijn wereld duizelde. Ik had op dat moment een bijzondere en tegelijk breekbare thuissituatie waarin ik ons huis deelde met de moeder van twee van mijn kindjes. En ook al waren hun moeder en ik niet meer samen, dat nieuws zou me toch een knal bij heldere hemel geven. Nachtmerries had ik ervan. Door de complexiteit van de situatie nam ik als een volleerde struisvogel aanvankelijk wat afstand van mijn inmiddels ex-vriendinnetje, en eerlijk is eerlijk, stiekem hoopte ik dat de natuur zijn werk zou doen. Dat dit allemaal voorbij zou gaan als een storm in een glas water. Dat zou alles een stuk eenvoudiger maken, dacht ik.
“En ook al waren hun moeder en ik niet meer samen, dat nieuws zou me toch een knal bij heldere hemel geven. Nachtmerries had ik ervan”
Nou, de natuur deed haar werk ook, alleen niet op de manier die ik hoopte. Dit kindje wilde dolgraag geboren worden en dat deed het ook, in blakende gezondheid. Zijn moeder was in de zevende hemel met zijn komst (en ergens in mijn achterhoofd ik ook). Ondanks dat ze dat maar mooi allemaal in haar eentje flikte – alleen een doela stond haar bij – stond ze kranig haar vrouwtje. Groot respect daarvoor kan ik achteraf zeggen.
Ik was dus niet bij zijn geboorte die gure oktoberdag. En achteraf is dat doodzonde. Ik maakte mezelf wijs dat de rest van mijn leven te ingewikkeld was voor deze onverwachte toevoeging. Wel wist ik: dit mannetje is altijd welkom als mens in mijn leven! Hij kon er tenslotte ook niets aan doen dat het ging zoals het ging. En als er iets belangrijk is dan is het wel dat een kind voelt dat het er mag zijn, dat het welkom en gewenst is. Dat gevoel raakt aan zijn zelfbeeld, aan zijn fundament.
Lees ook – Patrick overwoog een tattoo om te bewijzen dat hij van zijn dochter houdt >
Niet lang na zijn geboorte had ik hem één keer vast. Er zijn zelfs een paar foto’s van hem in mijn armen. Dat voelde als een groot cadeau, en tegelijk als een cadeau waarvoor in mijn leven niet genoeg ruimte was. Niet lang daarna verhuisde zijn mam terug naar haar geboorteland en hadden we een tijd zo goed als geen contact. Maar meer en meer ging dat kleine mannetje naar zijn vader vragen. En zo spraken we een jaar geleden af om eens te facetimen.
“Ik maakte mezelf wijs dat de rest van mijn leven te ingewikkeld was voor deze onverwachte toevoeging”
Die inmiddels bijna vierjarige hummel had zichzelf en zijn knuffeldieren wijsgemaakt dat ik politieagent ben, dus toen we gingen facetimen zette ik maar een speelgoedpolitiepet op die ik voor de gelegenheid had besteld. Dat voelde als een even lieve als ridicule daad tegelijk. Ik kon zien dat hij genoot. Hij zei niets, maar liet vooral zien hoe goed hij was in het stapelen van legostenen. Mijn hart smolt en deed pijn tegelijk. Wat een lief, mooi, schattig jongetje was hij en hoeveel had ik al gemist? Sindsdien zien we elkaar wat vaker online en is onze band in ontwikkeling. Inmiddels niet meer met politiepet, want ik ben graag wie ik ben voor hem.
Volgende week wordt hij vijf. Wat een mijlpaal. Voor al die ouders en grootouders die om welke reden dan ook niet, of niet vaak, bij hun kind of kleinkind kunnen zijn, en dat wel heel graag zouden willen zijn; Dank je wel dat je bestaat en mijn gedachten mooier maakt. Ook al zien we elkaar te weinig, ik denk aan je en draag je met me mee. En voor mijn jongste kan ik zeggen; hoogste tijd om elkaar te ontmoeten. Van harte en tot snel, kleine, mooie man!
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.