Patrick was weer even peutervader en moet de rest van de maand bijkomen
Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Het leven zit een goede vriend en zijn partner momenteel behoorlijk tegen. En zo kwam het dat ik afgelopen week met hun drie ukkies van 2, 4 en 6 jaar oud naar Diergaarde Blijdorp ging. Wauw. Het begint al op de parkeerplaats in de hete zon. Hoe klap ik deze kinderwagen uit? Hij wordt maar half wat-ie moet worden en de jongste die ik er al in heb gestopt ligt zowat plat op de grond. Ik morrel aan knopjes en stangetjes. Hoe dan?
Alles in één
Coureur, nanny, politieagent, psycholoog, je bent op zo’n dag van alles. De oudste schrikt zich werkelijk een ongeluk als we in het tijgerbos op avontuur gaan. De grote neptijger die daar staat wordt even voor echt aangezien. Dan de overvolle speeltuin. Drie kinderen zo vlug als water waaronder een die constant begeleid moet worden. Plots rennen ze op blote voeten rond. Waar zijn die slippers en hoe zien ze eruit? Ik draai me een keer om, en hup, de kleinste is al aan mijn zicht ontsnapt. Dit is een soort kinderfragmentatiebom waarvan de stukjes constant alle richtingen uitrennen.
Lees ook – Patrick ging voor zijn kinderen all inclusive en kwam van een gloeiendhete kermis thuis
Mijn hart maakt overuren. Ik veeg even snel de neus van de oudste af en zie tot mijn schrik dat precies in dat ogenblik de middelste de jongste heeft meegenomen richting de hoogste glijbaan. Ik gris de kleinste van halverwege de ladder. Die trekt me meteen mee naar een enorme walvis. Daar moet ik in. Hier zitten we dan tussen de andere peuters en een enkele vader, in de walvisbuik. Met glijbaan. Je voelt ‘m al aan komen… (ja ik ben gegaan)…
Poepluiers
Ook zoiets: hoe verschoon ik een poepluier zonder de andere twee uit het oog te verliezen? “Ik heb bloed,” zegt er een. Wacht, ik zag pleisters tussen de meegebrachte luiers. Holykanoly, en is het hier zo warm of zweet ik van de stress? Ja hoor, jackpot poepluier met uitloop naar de liezen. Hoe lang is het geleden dat ik aan zo’n commode stond? De typerende zoete geur van billendoekjes is nog hetzelfde in elk geval.
“Holykanoly, en is het hier zo warm of zweet ik van de stress?”
Bloeddruk
Na een zoektocht naar de haaien, de flamingo’s en de cobra (die zich vooral schuilhield achter een paar planten) belanden we in een buitenspeeltuin. Drie kinderen op zo’n schommel waar zo’n grote schijf aanhangt waar ze op zitten en die alleen maar harder willen. Hou dan je bloeddruk maar eens laag. Steeds hoger gaan ze. De kleinste zit precies in het midden van die schijf en schatert het uit. Bij elk hoogste punt, daar waar de schommel heel even stilhangt, ziet het eruit alsof hij er achterover vanaf gaat kukelen. Als een soort vliegende keep stel ik me steeds precies daar op waar ik denk dat hij zou vallen, maar de zwartekracht doet telkens net op tijd zijn werk en houdt hem op zijn plek.
Opgelucht en uitgeput
Wat, nóg een schone luier?! Als klap op de vuurpijl wacht bij de auto nog het inklappen van de kinderwagen… Ik bel een hulplijn en lever ze blij af bij hun ouders. Opgelucht en uitgeput tegelijk
stap ik in mijn auto. Hoe heb ik dit al die jaren volgehouden? Hoe houden jullie het vol? Respect voor iedereen die dit dagelijks doet.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
