Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ken je dat, dat je een oude foto ziet van je kind (of kinderen samen) en dat er gevoelens opkomen van blijdschap en ook van gemis? Ik had het twee dagen terug toen ik even zat te scrollen door de duizenden foto’s op mijn telefoon. De kids hier (14 en 13) hadden net met hun vrienden en vriendinnen aan mijn grote eettafel met z’n allen de kipburgers zitten eten die ik voor hen had klaargemaakt.
Ik zocht een foto van iets heel anders toen mijn oog gegrepen werd door een kleuterschoolfoto van mijn zoon en dochter uit de tijd dat we nog in Zweden woonden. Ze zijn er hooguit drie en vier jaar oud. Mijn dochtertje met haar mooie witblonde staartjes en die heerlijke rode ronde appelwangetjes, ik herinner me nog precies hoe warm ze waren als ze haar wangen tegen de mijne drukte. Naast haar mijn zoontje met zijn toen nog lange haren en zijn grote blauwe ogen. Wat een rijkdom, wat een liefde, wat een gemis. Wat een gemis.
Ze zijn zo leuk als de pubers die ze nu zijn, maar jeetje… wat mis ik ze zoals ze waren. Ik heb hun handjes nog op mijn wangen gevoeld toen ze vol aandacht schaterden iedere keer als ik het puntje van mijn tong uit mijn mond liet glippen en ze die met hun vingertjes probeerden te pakken, ik heb hun snoetjes nog afgeveegd na iedere maaltijd, ze getroost als ze verdrietig waren of bang, urenlang met ze rondgelopen als ze net konden slapen, hun lijfjes tegen het mijne gevoeld als ik hen verhaaltjes voorlas, ze ontelbaar veel schone luiers gegeven, al die keren verstoppertje gespeeld en gedaan alsof ik ze echt niet zag als zij hun handen voor hun ogen deden. Tientallen, nee honderden keren speeltuintjes, pretparken,zwembaden en kinderboerderijen bezocht.
We hebben gelachen en gehuild en overal gezocht naar spenen, flesjes, billendoekjes, schone broekjes en elkaar, ik heb hen standjes gegeven en lessen geleerd en nu, nu zie ik die kleintjes nooit meer. Niet omdat ik mijn kinderen niet bij me heb. In tegendeel, ze wonen elke dag bij me, maar in deze versie zijn ze groot.
Ze zijn zo leuk als de pubers die ze nu zijn, maar god wat mis ik ze zoals ze waren
Zoë
De dagen die zo vanzelfsprekend leken en oneindig zijn voorbijgegleden en nu zijn ze op, over, geweest. Ik mis mijn heerlijke kleine Poekjesdier en mijn Goezeltje, want dat waren ooit hun koosnaampjes. Van de baby die ik voor het eerst in mijn armen hield tot de dappere peuter die ik losliet op het schoolplein en de kleuter waar ik achteraan rende bij het voor het eerst fietsen zonder wieltjes. Ik mis ze allemaal. Want ondanks dat ik me rot lach en me ook echt wel eens rot erger om hoe ze vandaag de dag doen, en ondanks dat ik zo waanzinnig veel van ze hou zoals ze nu zijn, mis ik ze zo vreselijk zoals ze waren.
Lieve vaders, lieve moeders, lieve grootouders en iedereen daaromheen, geniet van jullie dagen met jullie kleintjes, want jeetje, straks als ze groter zijn ga je soms zo naar ze verlangen terwijl ze hartstikke naast je zitten. Slurp ze op die dagen, voor je het weet zijn ze voorbij. Liefs.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Niets is zo ongemakkelijk als onbedoeld een gesprek horen dat niet voor jouw oren bedoeld is. Het overkwam Ava, die per ongeluk een telefoongesprek van haar schoonmoeder meeluisterde.
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
Kinderfeestjes zijn vaak een bron van plezier, maar soms nemen die verrassingen wel heel bizarre vormen aan. Je stuurt je kind vrolijk naar een feestje, en wat krijg je terug? Een huisdier. Het overkwam Saïda.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Jannemiek heeft een prima band met haar schoonzus, maar zit niet per se te wachten op méér contact. Daar denkt haar schoonzus echter heel anders over. Hoe vertel je iemand dat je dat niet ziet zitten, zonder diegene te kwetsen?
