Patrick van Rhijn (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn columns put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Er is een stil lijden in dit land en de oorzaak ervan vind ik walgelijk. In een week tijd vertelden twee vriendinnen me los van elkaar dat hun postnatale vrouwenlijven door hun partners thuis structureel worden beschimpt en beledigd, en hun zelfbeeld en zelfvertrouwen vertrapt en afgebroken met de meest doortrapte en smerige opmerkingen van juist diegene met wie ze ooit samen besloten aan een gezinnetje te beginnen. Van de ultieme liefde delen naar uitgejouwd en verketterd worden voor welke uitwerking het dragen van een of meer baby’s op je lichaam en je voorkomen hebben gehad. Hoeveel vrouwen overkomt dit en wat is er nodig voor een verandering in de gedachtewereld van ons mannen en vaders om die ultieme daad van opoffering en toewijding te belonen met waardering in plaats van afwijzing?
‘Gaat het wel met je?’ vroeg ik instinctief aan de oude schoolvriendin die ik tegenkwam op het terrasje in de grote stad. Ondanks de warmte zat ze weggedoken in een jurk vol bloemen die haar lijf van haar polsen en enkels tot haar hals bedekte. Amper huid te zien. Ze was druk met het voeren van en fruithapje aan haar twee peuters.
‘Het is 30 graden’, zei ik. ‘Heb jij het niet heel erg warm?’
‘Ik ben niet zo blij met mijn lijf sinds de bevalling, zeker 10 kilo aangekomen en ik heb overal strieae…’
‘Waarom zo streng voor jezelf?’ reageerde ik. ‘Moet je deze boefies nou zien, je ultieme daad van liefde. Dan is het toch juist heel mooi dat je lichaam veranderd is?’
‘Ik zou willen dat Jan-Willem zo dacht als jij…’
‘Want?’
‘Die maakt constant opmerkingen. Soms grote dan weer kleine. Mijn kamerolifantje, zegt-ie vaak. Maar ook Ga jij eens heel snel aan de lijn, Ik wil mijn aantrekkelijke vriendin terug en van de week zei hij Als je wilt dat ik nog geil van je word zou ik niet te lang wachten met een abonnementje op de sportschool.
‘Ondanks de warmte zat ze weggedoken in een jurk die haar lijf van haar polsen en enkels tot haar hals bedekte.’
De andere vriendin kwam ik tegen op het schoolplein van een van mijn kids. Ook zij had ruimvallende kleding en straalde in alles een gebrek aan zelfwaardering uit. Toen we wat stonden te kletsen kwam al snel het hoge woord eruit.
‘Sinds ik de eerste van onze drie kinderen baarde, zegt Pieter elke week wel een paar keer dat hij het niet meer op me kan,’ zei ze zachtjes. ‘Dat hij me veel te dik vindt, dat mijn huid hem afstoot en de huidplooien na de zwangerschap hem doen walgen. Daar ben ik nogal onzeker van geworden. Dan wijst hij naar mijn buik en bovenbenen die inderdaad niet meer zo strak zijn als vroeger en dan zegt hij dingen als Als ik al die strepen zie krijg ik ‘m niet hard.’ En na de geboorte van de derde zei hij: ‘Schat, toen we onze dochter maakten kon ik alleen een orgasme krijgen door aan mijn ex te denken!’
“Pieter zegt elke week wel een paar keer dat hij het niet meer op me kan,’ zei ze zachtjes.’
En hij heeft het er zelfs met zijn vrienden over. Ik durf geen mens meer onder ogen te komen, heb het gevoel dat iedereen vol afgrijzen naar me kijkt. Laatst stonden we op een feestje, met veel moeite had ik oppas geregeld. Eindelijk weer even een avondje met elkaar. Een van zijn vrienden kwam naar me toe. Ik begrijp het wel dat Pieter het niet meer op jou kan, hoor. Wanneer ga je weer eens iets aan je lijf doen? en zijn zus die daar ook was zei zogenaamd goedbedoeld: ‘Meid… jij verdient iemand die het wél op jou kan.’
Hoofdschuddend hoorde ik het aan. Hoe kan het dat wij mannen die ultieme daad van liefde, opoffering en toewijding van onze vrouwen aan het krijgen van notabene onze kinderen zo waanzinnig onderwaarderen? Wat missen we in het opvoeden van onze jongens, waar programmeren we ze zo scheef dat ze het mooie van al die vrouwelijke lijnen niet meer zien? Onze vrouwen, onze oermoeders verdienen het dat we ze vieren. Ik ben echt geen heilig boontje, maar zo moeilijk is die omgedachte toch niet?
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Ongepaste betaalverzoekjes krijgen, het is niemand meer vreemd. Of het nou om hele hoge bedragen gaat of om kleine, sommige mensen gaan een grens over met hun Tikkies. Zo ook de organisator van een babyshower, waar Celine voor was uitgenodigd.