Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Nog een paar dagen en dan begint het nieuwe schooljaar ook hier in zone Noord weer. Thank God! Stuur die gasten weer het gelid in! Orde in deze vakantiechaos! Op het moment dat ik dit schrijf zit ik met mijn 12- en 13-jarige en de 14-, 11- en 10-jarige van mijn vriendin in een klein bungalowhuisje op een vakantiepark ergens in het zuiden van het land. Wie dacht dat dit een goed idee was, op pad met vijf – ik herhaal vijf – pubers en prepubers in een houten kot dat zo gehorig is dat als je even rustig op het toilet zit… ze drie deuren verder nog kunnen horen dat je nu al voor de derde keer zo geruisloos mogelijk een stuk wc-papier probeert af te scheuren? Waar is mijn privacy? En waar zijn mijn oordoppen?
“Waar is mijn privacy? En waar zijn mijn oordoppen”
Dit is ons eerste gezamenlijke tripje langer dan een dag. Spannend, leuk en confronterend tegelijk. En ondanks dat alle kids het vooralsnog hartstikke goed met elkaar kunnen vinden, gieren hier de hormonen door de houten hut. Het lijkt wel een apenrots en iedereen wil op de hoogste steen zitten. Die gaat uit zijn dak omdat ie zijn telefoon kwijt is. De volgende wil niet dat zijn zus naast hem komt zitten tijdens een bordspelletje en is bereid daar zijn leven voor te geven. De ander is zo moe van het spoken in de nacht dat ie bij ieder wissewasje moet huilen. Nummer drie en vier spannen samen over het gebruik van te veel of te weinig deo tegen nummer één, maar voor je het weet bemoeien de nummers vier en vijf zich er ook mee. Kippenhok! Weer een ander smeert hem telkens als de tafel gedekt of als er afgeruimd moet worden. Honderdduizend keer per dag ‘Mama?’ of ‘Papa?’ gevolgd door een vraag, een klacht of beide. Je zou bijna denken dat ik hier níet voor mijn lol zit.
Lees ook – ‘Je kind kwijtraken maakt je nog geen slechte ouder, of wel?’
Twee gezinnen smelten hier samen en zoeken daarbij naar de nieuwe vorm. En dat betekent tussen alle leuke momenten van samen zwemmen en samen eten vooral heel flexibel zijn van geest.
‘Hey homo!’ roept er plots een tegen zijn broertje.
‘Zeg!’ sist mijn vriendin gebeten tegen haar oudste. ‘Daar mag je niet mee schelden! Dat is niet oké!’
‘Maar mama’, antwoordt hij, ‘Het was geen scheldwoord. Het was een compliment!’
De zoveelste preek van haar – of mij – tegen een of meer van de kids volgt.
‘O nee he’, roept de 14-jarige even later. ‘Mama’s nieuwe vriend schrijft columns voor die website voor oude mensen! Straks gaat ie nog over ons schrijven.’
‘Dat zit er dik in’, antwoord ik. Nu zoeken de vijf gezamenlijk op hun mobieltjes mijn eerdere schrijfsels op. Hilariteit.
‘Kijk dan,’ giert er een, ‘Herman de superstier!’
‘Ohhhh papa,’ roept een ander, ‘ben jij mij als peuter weleens kwijtgeraakt in de Hema?’ (Nee, het was haar zus)
Finn, de 14-jarige roept met zijn overslaande puberstem dat hij niets liever wil dan genoemd worden in een van mijn columns. ‘Maar dan dus wel als Groot Geschapen Finn!’
Ze liggen met z’n vijven in een deuk.
Ik kijk zijn moeder aan. Die schudt lachend haar hoofd en werpt een blik naar de hemel. Een blik van verstandhouding. Choose your battles. En daar is dit er geen van.
‘Groot Geschapen Finn wil je heten?’ herhaal ik met lichte spot.
‘Ja’, glundert hij.
‘Prima. Dat kan.’
‘En mag dat dan ook in dikgedrukte letters?’
‘Alleen als je binnen vijf minuten de vaatwasser uit- en inruimt, meneer Groot Geschapen Finn… en je tijd… gaat nú in!’
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.