Samyra: ‘Na zes hartaanvallen heb ik iedereen weer veilig door het verkeer geloodst’

Inmiddels heb ik wel een idee

“Vroeger, voordat ik kinderen had, snapte ik niets van die mensen die ‘vet laat’ beginnen met werken. Ik zat vaak om half acht op kantoor en dan zag ik collega’s ‘pas’ om negen uur of zelfs half tien binnenkomen. Ik wist wel dat ze kinderen hadden, maar waarom je dan zo laat aan moet komen zetten…? Geen idee. ‘Goedemiddag’, zei ik flauw grappend tegen mijn laat komende collega’s.

Inmiddels, drie dochters verder, heb ik wel een idee. Sterker nog; het is een wonder als ik voor half tien op kantoor ben. Waar mijn ochtenden vroeger bestonden uit opstaan en, nou ja dat was het eigenlijk, is het nu toch een ander verhaal.

Mijn gemiddelde ochtend

Een gemiddelde ochtend ziet er nu zo uit: ik sta op, veel te vroeg, erna rol ik met grote tegenzin een yogamatje uit om mijn lijf in beweging te krijgen. Erna ga ik snel douchen en me aankleden. Daarbij moet ik zo ongeveer standaard (en al mopperend) strijken, want die ene blouse is de enige die past bij die ene pantalon die tenminste schoon is. Tijdens dit alles roep ik minstens drie keer ‘jaha, ik kom er zó aan’ naar een willekeurig kind. 

Daarna ga ik de kinderen uit bed sommeren: dit lukt nooit in één keer. Dan het aankleden. Hierbij ontstaat er dagelijks ruzie over wie, wat, waarom aantrekt. Echt van die gesprekken waar je om kwart over zeven in de ochtend geduld voor hebt, maar niet heus. Maar we komen er altijd uit; iedereen is aangekleed.

“Ik maak een mentale notitie dat die snauw waarschijnlijk over twintig jaar nog wel terugkomt in een therapiesessie”

Laat me nou eens met rust

Vervolgens maak ik het ontbijt, waarbij er continue iemand iets wil weten of vragen of laten zien. De eerste keer zeg ik dan nog heel gezellig: ‘nu even niet meisjes, ik kan straks weer kijken’. Maar de tiende keer is het: ‘laat me nou eens met rust!’.

Als iedereen zit, drink ik zelf een slok koude thee, en staar slaperig wat in de verte. ‘Maham’, ik schrik wakker uit het tijdelijke moment van afwezigheid en zie dan pas dat de peuter de chocoladepasta te pakken heeft. En helemaal onder zit. Ik poets de huilende peuter gehaast en snauw: ‘dan had je jezelf maar niet onder moeten smeren, kun je dan ook niks zelf?’. Ik maak een mentale notitie dat die snauw waarschijnlijk over twintig jaar nog wel terugkomt in een therapiesessie.

Niet zo vloeken

Dan komt de volgende etappe. ‘Jassen aan, schoenen aan!’ ‘Waar is mijn jas, ik wil laarzen aan, ik wil geen laarzen aan, ik wil schoenen aan, waar is mijn nieuwe sjaal, waar is mijn ja-haaas?!’ ‘Mam, ik moet mijn gymspullen mee’. Zucht…

Ik gooi snel de oude lading gymspullen op ‘de stoel met kleding’ en vis een schoon sportshirtje uit de wasmand op zolder. Verkeerde maat! Loop nog een keer naar zolder, stampend deze keer. Waar. is. toch. die. &%%*-jas?! Ik maak een mentale notitie dat ik niet zo moet vloeken.

Na zes hartaanvallen

Ik zoek nóg een keer door het hele huis, maar wat blijkt…? De jas lag nog in de auto. Ik maak een mentale notitie dat ik mijn man moet vertellen om die-spullen-nou-eens-mee-te-nemen-uit-de-auto.

We kunnen eindelijk de deur uit. Hiep hiep hoera! We fietsen met zijn allen naar school. ‘Remmen, remmen, AFREMMEN!’ ‘Mama kijk, ik kan zonder handen’. ‘Handen aan het stuur! Voor je kijken! Remmen, remmen!!!’

Na zes hartaanvallen heb ik iedereen weer veilig door het verkeer geloodst. Ik maak nog een mentale notitie, de fiets van de oudste wordt echt te klein. 

Wat een joviale moeder

We zijn op school aangekomen. ‘Daag’, kus kus, nog een extra knuffel. Ik til de kleuter hoog op om te laten zien wat een joviale moeder ik ben, maar bots daarbij met haar hoofd tegen de lage plafondbalk. Oeps, ik onderdruk snel het schuldgevoel en troost haar. Nog een extra knuffel…. Het valt mee, het bloedt niet. ‘Daag, daag’. Ik maak een mentale notitie dat ik niet moet proberen te doen alsof ik heel joviaal ben. 

Dan pak ik de fiets en trap ik door de regen en tegen de wind in naar kantoor. Ik maak daarbij de mentale notitie met allerlei goede voornemens, bijvoorbeeld dat ik morgen eerder opsta/niet zo veel stress heb/de avond van tevoren ga strijken.

Erna ga ik nog even alle lijstjes in gedachten af. Er moet nog een cadeautje voor dat kinderfeestje morgen komen. Wanneer was dat afzwemmen nou? Was er nou ook nog een of ander bericht gekomen in Parro (er is áltijd iets gekomen in Parro)? En dan kom ik, eigenlijk zonder het te merken, bij het kantoor aan. 

Gaan met die banaan

Ik parkeer mijn fiets. Oef. Even ademhalen. Blijf erna nog tien tellen extra in het fietsenhok staan om de ochtend, en vooral dat schuldgevoel, van me af te schudden.

Dan, hoppa, de rug recht, schouders naar achteren, werk-modus aan, gáán met die banaan.

Ik stap het kantoor binnen, nog vóór half tien. Een wonder. Mijn collega zegt ‘Goedemiddag….’.”

Lees meer van Samyra:
Samyra: ‘Op een doordeweekse dag kunnen mijn kinderen ineens niets meer zelf’
Samyra over hoofdluis: ‘Ik steek het dier gewoon genadeloos in de fik’
Samyra: ‘Thuisblijfvaders zijn geen softies, maar mannen van formaat’

Meer weten over Samyra? Volg haar via LinkedIn.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.