Sanne: ‘Mijn bloedjes draaien erop los alsof ze in een kermisattractie zitten’

Toen ik een tijdje geleden in een meubelzaak was, viel ik als een blok voor de roterende eetkamerstoelen. Perfect van formaat, een heerlijk stofje en een passende aanvulling bij de eettafel. Ook niet onbelangrijk: ze zaten erg lekker. Het draaieffect leek me bovendien leuk én handig: nooit meer je stoel naar achteren hoeven schuiven na het eten, maar gewoon even de benen naar opzij zwiepen en opstaan. Ja, dat was echt wat voor ons. Die moesten we hebben! Zonder te aarzelen deden we een aanbetaling en zetten een krabbeltje op papier, waarna het wachten kon beginnen.

Lees ook – ‘Met een hersenschudding en schedelbreukje sprong hij van het klimrek af’ >

Klodder spaghettisaus

Maar liefst drie hele maanden moesten we geduld hebben tot ze geleverd werden. Wat was ik in mijn nopjes toen ik ze eindelijk onder de eettafel kon schuiven. Ons interieur voelde nu echt compleet. Maar toen kwam de verrassing: dat oh zo leuke roterende mechanisme was natuurlijk verre van ideaal met drie jonge kinderen… Kinderen hebben sowieso al moeite met stilzitten, laat stáán met een draaistoel.

Ook vanavond is het weer raak en wiebelen en draaien mijn bloedjes erop los alsof ze in een kermisattractie zitten. ‘Pas nou op’ waarschuw ik. ‘Dit gaat zo mis!’ Maar nog voordat ik mijn zin kan afmaken zie ik van een afstandje hoe Isé haar stoel met een zwiep omdraait en daarbij tegen James zijn elleboog aantikt. Een klodder spaghettisaus vliegt op de tafel en lekt vervolgens op Isé haar broek en daarna op de stoel. ‘Wat had ik nou gezehegd!!’ Ik trek een sprintje om een theedoek te halen – gelukkig komt de draaistoel nu wel van pas – en probeer te redden wat er te redden valt.

“Mijn bloedjes draaien erop los alsof ze in een kermisattractie zitten”

Dan maar patat

Maar zoals altijd is de schade al aangericht en doet mijn schoonmaakwerk niet veel meer dan de vlek iets
minder opvallend maken. Geïrriteerd bedenk ik me dat er de laatste tijd echt niks fatsoenlijks overblijft van ons interieur: het stucwerk wordt dagelijks aangetast, overal ontstaan vlekken, en de vloer ziet op sommige plekken mat van de krassen. Sorry mam…’ mompelt Isé terwijl ze haar laatste spaghettisliertje naar binnen slurpt. Ik voel mijn irritatie alweer wegebben. Ik kan toch nooit lang boos blijven als ze me met die puppyogen aankijkt. ‘Kunnen we morgen dan niet gewoon patat eten mama?’ Vraagt James.
Daar kunnen we in ieder geval niet mee knoeien!’. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.