Saskia: ‘Een paar uur later lig ik weer met mijn benen wijd’

Saskia Toonen

9 juni, 2024 - 06:00

Leestijd: 5 minuten

“Het is een zonnige vrijdagmiddag in april. Ik sta in het auditorium van het ziekenhuis waar mijn jongens ter wereld kwamen. Voor de regio-middag van het Verloskundig Consortium Brabant vertel ik zestig gynaecologen en (klinisch) verloskundigen over wanneer ik me als cliënt wel en wanneer niet centraal gesteld voelde.

De dag van de kraamtranen

Zo was er de kinderarts die daags na de geboorte van onze oudste voorstelde de foto’s die in de OK gemaakt waren, samen te bekijken. Om me uit te leggen wat er allemaal was gebeurd met Abel terwijl ik onder narcose was. ‘Kunnen we die vrouw een lintje geven?’ vertel ik, ‘zo dankbaar ben ik haar’. Maar er was ook een andere kinderarts. Ik kwam haar tegen op de gang. Als ik snap wie ze is –  degene die mijn kind in foetale nood aangepakt heeft en wist op te lappen van een Apgar score twee naar een ruim voldoende zeven, terwijl ik er buiten bewustzijn bij lag – barst ik in huilen uit. ‘Welke dag is het vandaag?’, rekent de vrouw snel, ‘ah de dag van de kraamtranen’. Waarna ze doorloopt.

Tot de slide komt

Ik vertel het aanwezige publiek over de kleine momenten van menselijke interactie en hoe ze zo bepalend zijn geweest voor mijn beleving. De mensen in de zaal knikken bevlogen mee. Tevreden ga ik na mijn half uur spreektijd weer zitten, om naar de volgende sprekers te luisteren. Rosa van den Elzen, GZ psycholoog en Infant Mental Health specialist, begint haar verhaal over traumasensitief werken.

Ik zit op mijn stoel, app mijn lief nog hoe het gegaan is en ben in gedachten al bij ons weekendje Maastricht. Tot de slide komt.

Het herkennen van een PTSS.

Ik duw het weg

Ik voel mijn wangen warm worden. Dit gaat over mij, gonst door mijn hoofd. Mijn buik trekt zich samen, mijn ogen lopen vol. Nee, niet hier, denk ik paniekerig. Ik haal een paar keer diep adem en duw het aan de kant, slik de tranen weg, trek mijn mondhoeken omhoog in een glimlach. Het komt niet uit. Nu. Hier. Ik duw het weg zoals ik het al zo vaak weggeduwd heb.

Tot twee weken geleden.

Weer met mijn benen wijd

Weer een vrijdag, dit keer eind mei. ’s Ochtends ga ik naar de bekkenfysio – ja dat is twee jaar postpartum helaas nog steeds nodig – zij onderzoekt vaginaal en rectaal de spanning in mijn bekken. ‘Het is oké’, zegt mijn hoofd, terwijl ik naar het grijze systeem plafond kijk. ‘Je vertrouwt haar, het is een fijne vrouw, je hebt dit onderzoek al vaker gehad’. ‘Maar er zit wel iemand met haar vingers in je vagina’, fluistert mijn lijf.

Een paar uur later lig ik weer met mijn benen wijd. Dit keer voor een uitstrijkje. De aanloop hiernaar toe was bewogen. Na een enorm pijnlijk ervaring bij de onkundige doktersassistent weigerde ik het weer op die plek te doen. Eén van mijn beste vriendinnen is verloskundige, waarom mocht zij het niet doen? Buiten zijn zicht, binnen zijn verantwoordelijkheid bleek een lastig dilemma voor mijn huisarts. ‘Kan ze dat wel?’ vroeg hij. ‘Als iemand gewend is met vagina’s te werken is zij het toch’, zei ik met een scheve grijns. Morrend ging ie akkoord.

Gaat het?

Zo lig ik in de vertrouwde kamer waar ik twee keer met bolle buik kwam, op de behandeltafel. Het speculum inbrengen gaat prima. Maar mijn baarmoedermond vinden blijkt lastiger. Mijn verloskundig vriendinnetje beweegt het speculum voorzichtig door mijn kleine bekken. Ik zet mijn tanden op elkaar. ‘Gaat het?’ vraagt ze. ‘Ja’ lieg ik vooral tegen mezelf.

Als ik naar buiten loop voel ik mijn buik steken. Mijn benen worden plots heel zwaar. Mijn hoofd licht. Ik weet me naar de auto te slepen. Hijs mezelf achter het stuur. Leun met mijn hoofd tegen de hoofdsteun. En begin onbedaarlijk te huilen. 

Het is doodeng

‘Dat waren veel trauma triggers’, zal de therapeut een paar dagen later zeggen, als ik weer in een grijze fauteuil tegenover haar zit. ‘Trauma is als een boek dat je in de boekenkast laat staan, omdat je er niet in durft te kijken.’

Het is doodeng. Ik weet niet altijd wat ik ermee moet. Maar ik ben wel eindelijk door mijn boek aan het bladeren.”

Lees meer van Saskia:
Saskia: ‘Hij wijst me af, hij wil me niet als moeder’
Saskia: ‘Maandenlang voelde ik minder goed liefde voor hem dan voor ons eerste kind’
Saskia: ‘Ik wil dat onze jongens opgroeien met het idee dat het super normaal is om te vrijen’

Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.