Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
Saskia: ‘Daar sta je dan met je mooie voornemen dat emoties gevoeld mogen worden’
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
Lees verder onder de advertentie
“‘Er was eens een draakje dat niet kon vliegen’. Ik lig tegen de oudste aan in bed. Met mijn neus in zijn blonde haren snuif ik de zacht zanderige geur van zijn kruin op. ‘Alle andere draakjes konden al vliegen, maar dit draakje niet’.
Lees verder onder de advertentie
Mijn eerste reactie
Eerder die dag kwam ie thuis van school, waar ie pas een paar weken naar toe ging. Hij maakte een geluid waarvan ik niet wist of het een zucht of snik was en sloeg zijn lange wimpers neer. Zacht zei hij; Iedereen kan super hard rennen, alleen ik niet. Mijn beentjes zijn te kort’. Zijn schoudertjes hingen.
Lees verder onder de advertentie
Mijn eerste reactie was wegnemen. Rationeel verklaren dat ie ‘heus nog gaat groeien’. Luchtig wegwuiven dat ‘niet iedereen alles even goed kan’. Íets, álles, om zijn teleurstelling te doen verdwijnen.
Als de dokter met een hamertje
Zodra ik wist dat ik moeder zou worden, nam ik me één ding heilig voor: alle emoties van mijn kindje zouden er bij mij als moeder mogen zijn. Wist ik veel dat de praktijk weerbarstiger zou blijken en het dragen van verdriet, ongemak of teleurstelling van je eigen vlees en bloed zo lastig zou zijn. Dat het net als de dokter die met een hamertje tegen je knie slaat een fysieke reflex op zou wekken die haast niet te weerstaan is.
Lees verder onder de advertentie
Erkennen, niet wegnemen realiseerde ik me ’s middags net op tijd.
‘Oooh aappie ik kan zien dat je verdrietig bent, kom hier’. Ik sloeg mijn armen om hem heen.
‘NEE’, brulde hij plots in mijn armen en begon wild om zich heen te slaan. ‘Ik ben niet verdrietig’.
Daar sta je dan met je mooie voornemen dat emoties gevoeld mogen worden. Móeten worden. Omdat het zich anders opstapelt. Tot het geen kant meer op kan en naar buiten barst. Maar hoe laat je een kind iets voelen als het te eng is voor ze om te voelen?
“Je wil een gevoelig kindje leren dat er altijd iemand is om te verbinden als iets lastig is”
Feeling fables
Via een online cursus – ik heb een lichte online cursus verslaving omdat ik met mijn wiebelige, mentale aard altijd hoop op beter en lichter – van de Australisch kinderpsycholoog Ashleigh Warner ontdekte ik de term ‘stuck and sensitive kids’. Ik leerde hoe deze gevoelige kinderen bij grote, moeilijke gevoelens de natuurlijke neiging hebben hun kwetsbaarheid weg te duwen. Jou als ouder weg te duwen.
Lees verder onder de advertentie
De oplossing van Warner? Feeling fables. Vrij vertaald: voel-verhalen. Met een zelf-verzonnen verhaal help je je kind de meer kwetsbare gevoelens alsnog te ervaren, maar dan op een indirecte manier, zodat hun verdedigingsmechanisme niet geactiveerd wordt.
Wij zijn er voor jou
‘Het draakje baalde zo dat ie niet kon vliegen. Hij was bang dat ie het nooit zo leren. Ooooh hij voelde een steen in zijn buik, zijn schoudertjes hingen slap en hij sjokte maar wat rond’.
Vanuit de veiligheid van mijn armen in zijn bed laat ik onze oudste het gevoel van teleurstelling via het verhaal alsnog voelen.
‘Alle andere draakjes konden het al, en dit draakje nog niet, hij dacht dat dat zo stom was en oh hij voelde zo’n druk op zijn drakenborst als ie daaraan dacht. Gelukkig herinnerde het draakje zich wat zijn papa en mama iedere avond voor het naar bed gaan tegen hem zeggen. ‘Je mag álles tegen ons zeggen. Wij zijn er voor jou. Want wij zijn jouw papa en mama’.’
Lees verder onder de advertentie
Verbinding. Je wil een gevoelig kindje leren dat er altijd iemand is om te verbinden als iets lastig is.
Slaap lekker
‘Het kleine draakje gaat naar zijn papa toe. Oooooh papa, ieder draakje in mijn klas kan vliegen, alleen ik niet. Uit draakje’s ogen rollen dikke drakentranen. Oooh lief draakje van me, kom hier. En papa draak slaat zijn grote vleugels om het kleine draakje heen’.
Ik voel hoe mijn oudste dichter tegen me aan kruipt. In het donker kan ik een glimlach niet onderdrukken. Zo liggen we een tijdje stil tegen elkaar aan. Mijn hoofd zoekt naarstig naar een einde voor het draakjes verhaal.
Dan voel ik zijn lijfje kort schokken in mijn armen en realiseer me dat hij in slaap is gevallen. Ik druk een kus op zijn kruin en fluister ‘slaap lekker draakje van me’.”
Lees meer van Saskia:
Saskia: ‘Ik wil dat onze jongens opgroeien met het idee dat het super normaal is om te vrijen’
Saskia: ‘Een paar uur later lig ik weer met mijn benen wijd’
Saskia open over trauma: ‘Twee jaar lang hing er geen foto van onze jongste in huis’
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
