Column Saskia
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“‘NEEEEEE, ik wil geen schoenen aan.’ Het is de zomer van 2021 als de peuter me woest toebrult vanuit zijn autostoel. We zijn op de terugreis van vakantie en na vijf uur in de auto wil ik vooral zonder gedoe uitstappen om te lunchen op het plukje gras tussen de plakkaten asfalt op de typisch Franse parkeerplaats. Het regent, dus mijn idyllische picknickplaatje van de heenweg valt al in het water.
‘Jawel Abel, ik doe ze nu aan.’ ‘Neeee, mij pakken, mij losmaken, neeeee.’ De man van de camper naast ons kijkt me fronsend aan. ‘Abel, het is nat en ik weet niet wat hier allemaal op de grond ligt, ik wil je schoenen nú aantrekken.’ Alsof harder praten ooit gewerkt heeft hem te overtuigen.
Ik moet niet toegeven, ik vraag nooit veel van hem, maar ik moet toch focking wel één ding kunnen doen als ík dat wil? Ik hou vol. Hij ook.
Oké, dan zonder medewerking. Ik probeer een schoen aan te trekken, maar hij trapt panisch met zijn voeten. Ik haal een keer diep adem om uit mijn woede en onmacht te stappen, zonder resultaat. Die. schoen. moet. aan.
Lees meer van Saskia – Saskia: ‘De voortdenderende trein van het gezinsleven komt niet tot stilstand’
Dan hoor ik de stem van Marjolein van Lieve Moeders in mijn hoofd: ‘doe het tegenovergestelde van wat je denkt dat goed is’. In een helder moment besluit ik niet krampachtig vast te houden aan die stomme schoenen, maar uit de situatie te stappen. Ik kijk naar mijn gillende kindje met biggelende tranen en zeg: ‘Sorry Abel, ik ben gefrustreerd, ik ga heel even afkoelen, papa neemt het over’.
Mijn lief tilt hem uit zijn stoel en troost hem, terwijl ik achter de auto ijsbeer. Ik wil hem nog toebijten, ‘Ja lekker, nou hoeft ie van jou geen schoenen aan’, maar doe net op tijd mijn mond weer dicht. Samen gaan ze in de miezer aan de picknicktafel zitten, Abel snikt nog na.
Al dralend bij de achterklep vraag ik me af; wat gebeurde er net? Hoe voel ik me? Welke gedachtes had ik?
Ik hoef niet ver te zoeken naar de regel in mijn hoofd dat ik de eindverantwoordelijke ben voor de rust in de auto en daardoor al vijf uur lang de persoon onder de drie entertain, terwijl mijn lief ontspannen zijn hobby uitoefent: autorijden. Ik ben kapot en overprikkeld, voel ik nu pas. Ook de gedachte dat we falen in onze opvoeding is niet ver weg, omdat dagdagelijkse dingen als schoenen aantrekken (en luiers verschonen, tanden poetsen, douchen, weggaan: wat niet?) iedere keer weer met zoveel strijd, tijd en overredingskracht gepaard gaan. Aha, dus die schoen werd het equivalent van mijn slagen als moeder.
Over onze auto heen kijk ik naar mijn mannen op het picknickbankje. Ik wilde iets en hij werkte niet mee. Dat doet ie vaker niet. Maar hé, het is een peuter en peuters zoeken naar autonomie en controle en dat is normaal. Relativeren gaat me op afstand gemakkelijker af.
Ik sjok terug naar mijn mannen. Abel knabbelt aan een boterham, mijn lief kijkt me aan. ‘Ja oké’, mompel ik, ‘ik was moe en overprikkeld en wilde gewoon effe snel, dat was niet handig’. Mijn lief buigt zich naar Abel en fluistert in z’n oortje ‘volgens mij zegt mama sorry’. Ik glimlach. Dat klopt.
Ik kniel voor Abel neer, hij kijkt resoluut de andere kant op. Tegen zijn achterhoofd zeg ik; ’Sorry dat ik niet kon meebewegen met je. Ik was gefrustreerd omdat het anders ging dan ik bedacht had’.
Lees meer van Saskia – Saskia: ‘Ik wil met liefde bij hem zijn, maar zijn vele verzoeken verstikken me’
“Plots zijn daar weer gedachtes. ’Ik heb het niet goed gedaan.’ ‘Hij wijst me af.’ ‘Hij wil me niet als moeder.’ En die doen pijn.”
Omdat ie zich nog steeds stuurs tegen mijn lief aandrukt, zijn hoofd afgewend van mij, kijk ik naar zijn blonde bolletje. Plots zijn daar weer gedachtes. ’Ik heb het niet goed gedaan.’ ‘Hij wijst me af.’ ‘Hij wil me niet als moeder.’ En die doen pijn.
Desondanks doe ik mijn best niets te doen of zeggen. To sit with it. Hij draait zich van me af en dat is kut. In plaats van het op te lossen, voel ik maar gewoon wat er is. Het is oké.
En terwijl ik zak vanuit mijn hoofd met regels en controle naar mijn hart vol liefde en verdriet, draait Abel zich plots om. Met een stralende lach roept ie: ‘Nu mag je mijn schoenen aandoen’, en steekt zijn voetjes naar me uit.”
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Is jouw kind ook zo’n grapjas en ben je al de hele dag op je hoede? We delen de leukste 1 april grappen van onze Facebookvolgers.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.