Saskia: ‘De vader trekt het jongetje aan zijn arm mee naar de rand van het zwembad. Jij gaat nú zwemmen’
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
Vijftig graden. Flinke galm. Instant overprikkeld zodra je binnenstapt. Abel staat met een strak gezichtje klaar aan de rand van het zwembad voor weer een zwemles. Maar er is gedoe over het andere jongetje, dat voor het eerst komt. Zit hij in de juiste groep? De zwemjuf denkt van niet.
‘Bij opa en oma spring je er toch ook gewoon in, kom hup’
Staand naast het zwembad belt de moeder met kantoor. Ze praat hard. Na tien minuten onduidelijkheid, waarbij de zwemjuf Abel op zijn rug alleen verder laat drijven om ook met kantoor te overleggen, volgen de verlossende woorden: het andere jongetje mag het water in.
Maar dat jongetje begint onbedaarlijk hard te huilen. En rent terug naar het bankje naast mij. De moeder roept verbaasd: ‘bij opa en oma spring je er toch ook gewoon in, kom hup’. Als dat geen toverwoorden blijken waarop ie alsnog het water inspringt, gaat het ineens razendsnel.
Ieder doet het op zijn manier
‘Ik had al zo’n kutdag, verdomme’ roept de moeder en stormt weg, de deur door, het zwembad uit. De vader trekt het jongetje aan zijn arm mee naar de rand van het zwembad. ‘Jij gaat nú zwemmen’. De zwemjuf mompelt nog dat het zo geen zin gaat hebben. Ik vraag me vooral af wanneer het devies ‘ieder doet het op zijn manier’ genegeerd mag worden en ik als volwassene die op dat moment de emoties wel onder controle heeft, zal ingrijpen.
“Ik had al zo’n kutdag, verdomme’, roept de moeder en stormt weg, de deur door, het zwembad uit.”
Het jongetje blijft weigeren. Uiteraard weigert ie. Ik zou na zoveel onduidelijkheid en spanning ook geen zin hebben mezelf kopje onder te laten gaan.
‘Nee?’ schreeuwt de vader. Gevolgd door een rustiger ‘oké’ waarbij de toon verraadt dat het alles behalve oké is. Hij trekt hem terug naar het bankje naast mij. ‘Dan gaan we dus nooit meer zwemmen. Ook niet bij opa en oma’. Hij sjort de badcape hard over zijn hoofd. ‘En ik ga al je auto’s weggooien. In de grijze bak’.
Ik ga op mijn hurken bij het jongetje zitten
De zwemjuf zegt nog iets, hij beent naar haar toe, het jongetje in foetushouding huilend op de bank achterlatend. Ik kan niet níets doen en ga op mijn hurken bij hem zitten. ‘Vind je het spannend, je eerste zwemles? vraag ik zacht. ‘Dat kan ik me zo voorstellen. Abel vond het de eerste keer ook heel spannend’.
Waarom heb ik vaak weinig verwachtingen van mijn kinderen? Ga ik er niet vanuit dat ze zonder angst of weerstand iets doen? Dat ze zich gedwee voegen in ons drukke, volwassen leven? Zou dat het voordeel van twee heftige bevallingen zijn? Dat ik – doordat ik twee keer moeder werd op een manier die ik nooit had kunnen bedenken – vanaf het prille begin van mijn moederschap al leerde al mijn verwachtingen te laten varen?
Pittige dag
Als de vader terug beent richting ons, zeg ik rustig tegen hem: ‘Volgens mij hebben jullie een pittige dag gehad en is dit de druppel. Ik ben hier, ik kan even bij hem blijven. Denk je dat het helpt om tien minuten voor jezelf te nemen buiten deze bloedhete zwembadomgeving? Misschien heb je honger of dorst? Haal een paar keer adem. Het is oké. Ik herken dit zo. Ik ben hier. Ik kan het even overnemen.’
In werkelijkheid zeg ik niets en ga weer zitten op het bankje naast dat van hun. Met een knoop in mijn maag zie ik hoe het blonde jongetje met gebogen hoofd achter zijn vader aansjokt naar buiten.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
