Column Saskia
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“Het was op een warme zomeravond anderhalf jaar geleden. Mijn man kwam voor de zoveelste avond op rij beneden van de peuter in bed leggen en trof mij huilend in de hoek van de bank. Daar waar ik wekenlang lag om een vroeggeboorte te voorkomen, zat ik nu ons brok geluk van tweeënhalve week te voeden. Mijn tranen drupten op zijn bolle toet.
In die eerste rommelige weken met een baby waren mijn gedachten over de tweede bevalling chaotisch. Er was meer regie en minder schade aan mijn lijf, maar toch weer die gevreesde spoedkeizersnede. De gedachte of ik het medisch ingrijpen had kunnen voorkomen, hield me gevangen in mijn hoofd. Had ik langer moeten doorpersen? Was ik te bang om hem los te laten? Had ik toch in bad moeten gaan zitten? De gemene deler van alle gedachten was dat ze naar één persoon wezen, en dat was ik.
Mijn man gaat naast me zitten, met zijn intrinsieke behoefte de kern van een probleem te snappen, en vraagt zacht, ‘wat vind je zo jammer aan de keizersnede?’
Ik huil dat ik niet weet, nooit zal weten, hoe het is om een kind eruit te persen. Hoe het voelt, crownen, om daarna het lijfje uit je te voelen glibberen. De ontlading die daarmee gepaard gaat, het verdwijnen van de ergste pijn. Een van de eersten zijn die je kind aanpakt, misschien wel dé eerste. Het idee dat je het zelf hebt gedaan, dat je lijf die prestatie heeft geleverd, je kind op de wereld geperst. Het meegeven van darmflora. Een minder aangeslagen start.
Poh, wat vind ik niet jammer? Het enige voordeel aan m’n keizersneden is dat ik twee levende kinderen heb, waar dat op een andere plek in de wereld of in een andere eeuw anders was geweest.
“Waarom zie ik een vaginale bevalling als het hoogst haalbare en een keizersnede als iets om van te balen?”
Waarom zie ik een vaginale bevalling als het hoogst haalbare en een keizersnede als iets om van te balen? Is het omdat ik zo geloof in de kracht van je lijf dat ik nog geen paracetamol pak als ik hoofdpijn heb? Is het omdat ik niet gewend ben iets niet te kunnen en vaginaal bevallen twee keer niet is gelukt? Of is het omdat in ieder positief bevallingsboek zo benadrukt wordt dat ‘ieder vrouwenlijf gemaakt is om te baren’ en ik het idee heb dat ik heb gefaald?
Lees ook – De grote ravage down-under: ‘Ik schrok van de zorgelijke blik van de verloskundige’
Mijn man hoort me aan, denkt even na en zegt dan: ‘Tsja… Het is als een WK finale goed spelen, de bovenliggende partij zijn, maar op strafschoppen verliezen. Dan ben je ook niet meteen blij met de tweede plek. Daar gaat tijd overheen.’
Iedere keer verbaast het me hoe mijn man mijn rijke gevoelsleven en chaotische gedachten weet te vertalen in een treffende metafoor. Ik kijk van hem naar de trofee in m’n armen. En lach door m’n tranen heen.”
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Haar Marokkaanse ouders vinden het belachelijk dat Nadia’s kinderen elk vijf winterjassen hebben. het gaat om de liefde, zeggen ze.