Saskia: ‘Mijn 5-jarige met waterangst wilde plotseling op zwemles’
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“‘Ik wil op zwemles’ zei hij twee weken voor de zomervakantie uit het niets. Ik viel bijna van m’n stoel. Bijna vijfeneenhalf was onze oudste zoon, zou het dan toch?
Panisch voor water
Jarenlang was hij panisch voor water. In bad gaan was – met fases – een hel. De douche bracht, tegen een van ons aangeplakt, nog enigszins een uitweg. Een meer in wandelen deed ik eens met hem in m’n armen toen ie 18 maanden was. Hij krijste zo hard dat in een straal van dertig meter alle mensen naar ons keken. Terwijl ieder kind van zijn leeftijd in zwembaden sprong en op zwemles ging, zat hij aan de kant en oh wee als er spetters zijn kant op kwamen, dan rende hij weg.
Mijn lief en ik besloten de zwemlesnorm los te laten en te kiezen voor vertrouwen. Iets wat mijn wederhelft van nature gemakkelijker afgaat dan mij. Hij zal heus ergens de intrinsieke motivatie vinden om te willen leren zwemmen, we gaan hem niet pushen.
Hij werd vier, daarna vijf. Af en toe probeerde ik op luchtige toon te opperen, ‘en zwemmen, zullen we dat eens gaan leren?’
Niet willen zwemmen
Er zat echter zo weinig beweging in het zwemgebeuren dat mijn hoofd met momenten begon te panikeren. Ik begon te zoeken naar verklaringen voor zijn waterangst. Was het mijn eigen bijna-verdrinkervaring? Als dertienjarig meisje kreeg ik al watertrappelend plots de mast van een surfplank op m’n hoofd waarna ik niet naar boven kon om lucht te happen doordat ik tegen het doek aan zwom. Zou dat ermee te maken hebben? Of was het nog iets dieper intergenerationeels, doordat het broertje van mijn moeder op tweejarige leeftijd verdronk in een sloot naast het boerenerf? Pas vrij laat in het hele proces van niet willen zwemmen vertrouwt mijn schoonmoeder me toe dat mijn lief vroeger ook ‘zo droog mogelijk uit het zwembad kwam’ zo vervelend vond hij water. Wetende dat hij daarna álle zwemdiploma’s zou halen die er bestaan, stelde dat iets gerust.
De mededeling dat ie op zwemles wilde, kwam op die zomerse dinsdagmiddag toch nog onverwacht. En zoals dat gaat met kleuters bleek het onmogelijk te achterhalen waarom nu wel. ‘Gewoon’ schokschouderde hij.
“Ik druk z’n broertje wat dichter tegen me aan terwijl de tranen achter mijn zonnebril in m’n ogen opwellen”
Twee zwemlessen later
Twee zwemlessen later zijn we op vakantie met z’n vieren in Zuid Frankrijk. Ik kijk naar de oudste in – jawel – het zwembad. Zijn lange blonde haren hangen in natte donkere slierten over z’n schoudertjes. Z’n hoofd wipt boven het wateroppervlak op en neer, een beweging die ik hem nooit eerder zag maken. Zijn zacht bruine ogen stralen boven bruin rood gekleurde koontjes.
Ik kijk vanaf de kant toe. Zijn broertje van twee, door de aanblik van het water, in totale paniek in m’n armen.
Ik kijk naar de oudste en probeer de emotie op z’n gezicht te lezen. Het is een emotie die ik niet eerder zag. Niet herken. Alsof ik naar een ander kind kijk. Dan ineens weet ik het: ik zie zorgeloosheid.
Ik druk z’n broertje wat dichter tegen me aan terwijl de tranen achter mijn zonnebril in m’n ogen opwellen.
Het komt vanzelf. Echt.”
Volg Saskia’s avonturen op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
