Ik heb mijn tweeling geen borstvoeding gegeven en ik sta nog altijd achter die keuze. Maar mijn jongens hebben ook geen kunstvoeding gehad.
Kunstvoeding: ik vind dat een vreselijk woord. Alsof het nep is? Alsof het slecht is? Beter noemen we de melk die je je kind uit een flesje geeft flesvoeding. Net zoals borstvoeding zo heet omdat het uit een borst komt, toch? Kunstvoeding klinkt neerbuigend, alsof je iets heel slechts en buitenaards geeft aan je pasgeboren kleine. Nog altijd voelen vrouwen die hun baby geen moedermelk geven zich schuldig. Dat komt omdat de maatschappij zo is ingericht. Natuurlijk, ik geloof echt in de kracht van moedermelk en dat dat bijna niet na te maken is. Maar ook ik heb zelf als baby de fles gekregen in plaats van de tiet en nou ja, ik heb vooralsnog weinig last van een laag IQ, achtergebleven groei of onderontwikkelde sociale vaardigheden. Je doet je kind niet tekort als je geen gelurk aan je lekkende tieten wil na een zwangerschap van negen maanden en een uitgescheurd onderlijf. Het wordt vrouwen in deze tijd niet makkelijk gemaakt: je slaagt met vlag en wimpel voor je prille moederschap als je thuis bevalt, zonder pijnstilling en je je baby tot minstens één jaar volledige borstvoeding geeft. Wat als het geven van de borst niet lukt, om wat voor reden dan ook? Ben je dan een mindere moeder?
Natuurlijk niet. De band tussen moeder en kind gaat niet om die momenten van borstvoeding. Of jij een goede moeder bent voor je kind heeft met zoveel meer te maken dan het type melk dat je geeft. Waar je kind opgroeit, wat je hem of haar leert, wat je meegeeft aan normen en waarden, hoe positief je zelf in het leven staat – om maar iets te noemen. Ik gun het iedere vrouw om borstvoeding te geven als ze dat graag wil en als het lukt. Het lijkt me absoluut iets moois. Maar ik gun ook elke moeder al die flesvoedingen zonder schuldgevoel, als dat haar keuze is. Ik heb er in ieder geval van genoten in dat eerste jaar met Bodi en Daaf. Want weet je wat veel mensen vergeten? Borstvoeding kan alleen een moeder geven. Bij flesvoeding kunnen vaders net zo’n grote rol spelen als moeders. Bij ons thuis zorgde dat voor een gelijke verdeling. Dat moest misschien ook wel, met een tweeling. Zo voedden we allebei vaak één kind. En dat maakte dat ik mij niet eenzaam voelde in die tijd: we waren een team met twee baby’s en twee flessen. We zijn nog steeds een team, gelukkig. Ook nu we de flesjes allang hebben ingeruild voor grotejongensbekers. Tessa Heinhuis (32) is hoofdredacteur van Mama Magazine. Ze woont in Bussum met haar man Billy en hun zoons Bodi en Daaf (3).
View this post on Instagram
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag